Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

212
këngëzim s’e quajnë,
poezi hëpërhë
e Tempulli frymon rëndë
peshon rëndë
rrënjëzon
ka rrënjët thellë, të forta
përthekon fuqishëm
zemrën e tokës
lëshon hije
(është hijerëndë)
në tokën e zgjedhur
thuaj, ku s’ishin
(s’janë) të huaj
ata, ti, unë
gjithsecili
frymor
IV.
frymon
gjallëron,
rritet, merr frymë
beson në frymën e vet të djeshme, të sotme
beson në frymën e kësaj toke,
lutet për frymën e tokës së vet, të huaj
përreth çdo tokë jep e merr me tokën e bekuar,
me tokën e "zgjedhur" - palca tokësore
kthehet në djep ku bëhet gjumi i parë i rritës (egoiste),
sepse çdo rritje qenka një lloj egoizmi i natyrshëm
qelizor, që nga fryma e parë, shkëputja e parë e qelizave
lidhet me frymën e “djepit” me synimin:
për t’u bërë djep i ëndrrave – prapë
çdo ëndërr shkrihet, bashkëdyzohet në secilën kimi
në secilën formulë organikisht dhe inorganikisht
shihni: ”mashtrohen” dhe vetë akademitë
legjenda pëson metamorfozë, bëhet shkencë,
nga akademikë-alkimistë, në ëndërr kombi… simbol
ngulur pingul në qiell, ngrehur përpjetë, monolit
i ngjanë atij në Washington, si kunj modern
asgjë nuk ec mbarë pa të – me të
bekohen prijësit e mëdhenj, ata të bekuar
bëhen të fisnikruar, të urtë misionarët
se kunji është vetë shtylla kurrizore e Tempullit
si tragjedia që nis në epiqendër të legjendës