Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

nga ata nuk i ktheu përgjigje. Atëhere ai kthehet dhe u thotë, “Si u duket kjo
punë që kam bërë?”. “Ti bënë mirë që të rrëmbesh atë bishtin e kazmës dhe
të fillosh të gërmosh atje”, iu hakërrua njeri nga komunistët e Tiranës. “Pse
kështu?!”, u tha Gjoka. “Atje!, iu hakërrua ai egër, atje të gërmosh, jo të rish
me këtë aparatin që më ke varur në qafë” dhe gërthet sa ta dëgjonin të gjithë
rreth e rrotull. Viktori lëndohet rëndë dhe u thotë, “Dëgjo, unë do t’ju them
një fjalë, por mund t’ju vijë rëndë juve”. “Po ti, more qen bir qeni, kush je ti
që i thërret Viktor Gjokës kështu”. Dhe fjalët e pakontrolluara të thëna me
një guxim të çmendur ngritën krye. “Prit, prit, vazhdoi Viktori i zemëruar
dhe i papërmbajtur të të bëjë edhe një fotografi meqë kam aparatin dhe të të
ruaj si kujtim. Ku do të vesh ti, more qen bir qeni. Prit, prit, çdo të të bëj, se
unë një jetë kam!”. Gjithë qenia e tij dridhej nga nervozizmi fatal. Të gjithë
kishin mbetur të habitur. Drejtuesi i nxjerr përpara shoferin për ta
kërcënuar, i cili ishte njëherësh edhe sekretar i Partisë. “Qërohuni!”, u bërtet
atyre Gjoka, duke u ndjerë në atë moment i rrezikshëm për të pranishmit.
“Pritmëni, more pritmëni, pse po më ikni?!” u ka bërtitur nga pas
komunistëve. Ata kërcasin e ikin. “Mirë, ua bëra unë atyre, po ku do të
futem unë i mjeri tani”, mendonte me vete. “E kisha mirë bodrumin ku
banoja në Bërzhitë”. Viktori po mendonte se nuk kishte më kthim mbrapa, e
ku do ta më çonin më keq. Kthehet tek banesa-bodrum dhe i thotë Elenës
për incidentin fatal. Ajo mundohej ta qetësonte. Zhurma u bë e madhe dhe
kur Gjoka rrëfen këtë histori fillon të interpretojë karakterin humoristik të
sekretarit të Partisë në Bërzhitë që i mbahej goja. Për një fije peri shpëtoi
nga një ndëshkim më i rëndë. “Do të arr-arrestojnë, more. Pa, pa ma thuthuaj
bio-biografinë... Epo mirë, mirë, s’paske bio-biografi të keqe. Bo, bo!
Ç‘bëre kështu mor Viktor...?!
Ja kështu shpërthente Viktor Gjoka kur i rrëmbyen skenën, duke thelluar
dramën e jetës së tij. Kanë bërë një mbledhje të madhe më pas me tërë
fshatin për ta ndëshkuar më tepër, por këtë herë artistit fjala i ka zënë vend,
duke rrëfyer me sinqeritetin e tij dramatiko-komik se kush është Viktor
Gjoka. Edhe pse u end kaq gjatë drama e jetës së tij, Viktor Gjoka u bë për
fshatarët e Bërzhitës njeriu më i dashur, dhe ai do ta quante këtë fshat të
Tiranës vendlidja ime e dytë, ndërsa e para do mbetej shumë larg në Jug, në
Peshtan të Tepelenës.
“Mirë tragjedia që më kishte ndodhur, por unë doja që një pjesë të jetës që
më kishte mbetur ta jetoja”, thotë Gjoka. “Unë doja t’i kthehesha teatrit.
Kisha mall për të. Më 1990, ja Artur Zheji, që unë sot e përshëndes me
gjithë zemër dhe e quaj si një nga drejtorët më progresivë të RTSH-së, dhe
që për mua është një nga penat më me vlerë, dëgjon nga goja e nënës së tij,
aktores Besa Imani, për jetën time. Edhe pse Arturi s’më kishte parë në
skenë, i nisur nga ato që kishte dëgjuar, ngulte këmbë që unë të kthehesha
në teatër. Ai këmbënguli dhe unë vendosa të vi. Më kishte marrë malli, por
u deziluzionova se më vunë në skenë si dublant. Për mua dublanti është rol
142