Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

Revista Haemus: Le të shtojmë edhe një fjali gati të pandryshueshme të
këtyre bashkëbisedimeve të Haemus-it: një ngjarje nga fëminia, një fjalë,
ose një qenie njerëzore që të ka lënë mbresa të pashlyeshme…
Ragip Sylaj: Nuk e di kush e ka thënë, por është e njohur një thënie se
shkrimtar bëhen të shumtën ata që nuk kanë pasur fëmijëri ose ata që kanë
pasur një fëmijëri të keqe. Ndryshe, siç e kam thënë në njërin nga librat e
mi, njeriu (lexo: shkrimtari) që nuk ka jetë reale kërkon jetë ideale. Ndoshta
kjo mënyrë e të jetuarit është ikje nga liria a nga përgjegjësia, por është
edhe vetë mrekullia, sepse krijuesi i gjen shtigjet e shpëtimit. Megjithatë:
”Gjëja më e bukur e jetës / Është se shpirti ynë / Ndal fluturimin / Në vendet
ku njëherë e një kohë luanim” (Khalil Gibran).
Revista Haemus: E ke njohur mërgimin? Nëse po, na thuaj si të duket ai
pas kthimit. E nëse jo, çfarë peshe dhe roli ka “mërgimi i brendshëm”, të
cilin e përjetojnë gati të gjithë shkrimtarët?
Ragip Sylaj: Mërgimin e kam njohur nëpërmjet të të tjerëve: të dajave, të
miqve, të fqinjëve e të vëllezërve të mi. Ndonëse, sipas shkrimtares angleze
Daphne duMaurier (1907-1989) edhe “njerëzit që udhëtojnë janë gjithmonë
të arratisur”. Edhe unë i kam ndjerë lotët e mërgimit. Edhe “mërgimi i
brendshëm”, siç thoni ju, të cilin e përjetojnë gati të gjithë shkrimtarët e ka
peshën dhe rolin e tij. Disa herë e kam të vështirë ta zbërthej këtë mërgim,
porse mërgimi për të mos thënë azili kryesor imi është letërsia. Ndoshta
vetëm aty jam i vetvetes...
209