Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

lehtë. Ndjehesha komplet i dërrmuar e i pa zot për t’iu kundërvënë të tretit e
fatalitetit. I qeshë nënshtruar sëmundjes së ditës. Mishi më ishte rrënqethur;
ndjeja neveri si për veten ashtu edhe për qytetin “e paaftë” të shpëtonte jetë
njerëzish; m’u kujtua një konstatim që më sikletoste shpesh: kishim
këshillin bashkiak më qeshark në Shqipëri.
Kur dëgjuam nga kamarieri se ora ishte njëmbëdhjetë pa një çerek, u
alarmuam dhe u ngritëm shpejt nga tavolina. Shtëpia e të ndjerit ishte larg,
nuk do të arrinim në kohë. Ç’të bënim?! Vendosëm t’i telefononim një
mikut që kishte autoveturë. Ai na tha ta prisnim pranë lokalit. Kështu bëmë.
I treti nuk pushonte me batutat e tia. Minutat kalonin. Miku me veturë nuk
po dukej. Të tre, të dehur siç ishim, po i telefononim, secili për hesapë të
vet. Morëm vesh se qe vonuar nga trafiku dhe se tashmë na dallonte nga
larg. Na u ndal para këmbëve; hipëm menjëhërë. Miku në timon ishte me
nerva prej trafikut, por u thye shpejt nga i treti.
Vendosëm të shkonim në shtëpinë e të ndjerit e pastaj t’i viheshim pas
vargut mortor. Gjatë rrugës, i treti kishte kaluar në ekstazë; shoferit po i
pëlqente tmerrësisht humori i tij, ne të tjerët mbanim barkun prej të
qeshurave; lotët më dilnin rrjedhëshëm nga bishtat e syve. Rastësisht
dallova prej pasqyrës dhe zërit, qeshjen e sforcuar të të parit, që po qeshte
për hirë të atmosferës së krijuar; kjo më bëri të ulurija së qeshuri, por falë
situates, askush nuk më vuri gjë në dukje.
Që nga takimi në bar e deri tek hyrja në veturë, rreth nesh ishte krijuar një
aureole marrëzie (që shkëlqente mbi kokën e të tretit): qeshnim duke lotuar,
çirreshim, flisnim fjalë nga më bajatet, dëshpëroheshim… Kur arritëm tek
vendi, gjetëm vetëm heshtjen e mortit. Na u zhduk mimika e zgërdhirë e na
u qep goja. Qemë ndalur. Një plak me tesha të rrudhura po kalonte nga
krahu im. Sapo nxora kryet ta pyesja, m’u gjegj: “Ka nja pes’ minuta qi
kan’ ik’, po t’i bini rrugs ngusht’, i zeni.”
E falendërova; më tha: “Mos dalshi për t’keq!”
U nisëm.
- Të lutem, - i thashë gjithë shqetësim të tretit, - ruaj seriozitetin se tashpo
lamë namë!
– Namë len jot amë! - m’u përgjigj, e shpërthei në gaz, që u shoqërua nga
të gjithë.
Rrugës, pasi e kishim marrë veten nga batuta e rradhës, afërsia e varrezave
po e bëntë punën e vet. Kur mbërritëm tek porta e banesës së fundit, nuk po
fliste asnjëri, të gjithë ishim zbehur. Ceremonia mortore nuk kishte filluar
ende. Njerëzit rrinin të topitur e të mpirë. Hymë brenda. Anës rrugës
ngriheshin hijerëndë blirët e lartë, sikur na përgjonin; mandej m’u krijua
bindja sikur përgjoheshim nga çdo gjë aty. Bustet e të pranishmëve ishin
drejtuar nga kishëza në fund të rrugës. U afruam pranë turmës. Nuk po
ndodhte asgjë. Bënte një zabullirë e tmerrshme. Pëshpërimat burrërore, era
e djersave e perzier me tym duhani, më ndjellnin krupën. Të afërmit e të
325