Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

“Tempulli” si poemë me elemente më të ngjeshura ideore (ndoshta, pa e
tepruar aspak, sa të një vepre komplete në vete), ishte e qartë se "kërkonte"
më shumë. Apo ndoshta vetëm edhe pakëz më shumë…
Ca kohë më vonë, në prill të v. 2007, duke shpërndarë një ftesë (në kuadër
të aktivitetit virtual të seguraweb-ars poetica) për pjesëmarrje në konkursin
poetik "Agim Ramadani" në Cyrih, më shkrepi një mendim që t’i qasem
edhe njëherë dhe ta përgatis për atë konkurs.
Pse jo, thashë. Ashtu dhe bëra.
Ajo më kryesorja… me çfarë nuk isha i kënaqur kishte të bënte me
“mllefin” dhe frymën e rëndë që reflektonte, ose “energjinë negative
pothuaj si elektricitet statik” përgjat gjithë shtyllës poetike, të cilën mund ta
keqkuptonte lexuesi (gjëra që në letërsi duhet të jenë të minimalizuara,
tekefundit, sa më shumë që të jetë mundur!!). Shkruar në kohën kur mllefi
dhe ngarkesat psikologjike të luftës ishin evidente, poema kërkonte një
zbutje në rrafshin emocional nga përspektiva autoriale, kërkonte një
distancim më të madh (në shumë vende) në raport me ndjesinë subjektive.
Mirëpo hetova se kjo nuk ishte edhe aq e lehtë të arrihej, ose jo tek ashtu,
me ato çfarë vetë i kisha qullur e bërë brum dikur.
Për dallim, kësaj radhe unë dhe poema ia dolëm dhe gjetëm njëfarë
kompromisi (them kompromis… sepse shikuar holl-e-holl, as ajo por as unë
prapë, nuk ishim tamam 100% të kënaqur).
Pas shumë viteve pra të mbetjes e gjymtuar, jo e kryer, e kuptohet as e
publikuar, ajo u cilësua dhe u plasua në vendin e parë, iu nda Çmimi i Parë
në konkursin për poezi e pikturë, “Me Agim Ramadanin, 2007” (mbajtur
më 28-29 qershor 2007 në Cyrih të Zvicrës). Këtij tributi, kryekëput
personal poetik… për atë më madhështorën si sakrifikim i vetëdijshëm
kolosësh, tribut për më të skajshmën që njeriu mund të ofrojë në altarin e
lirisë, për aktin heroik të qëndresës së kryekomandantit legjendar Adem
Jashari, për aktin heroik të gjithë familjes Jashari dhe gjithashtu si tribut
personal për gjithë të tjerët dëshmorë të Epokës së Nderit, me mirënjohjen
publike si “baladë fituese” nga juria profesionale e konkursit iu dha edhe një
dimension tjetër.
Në këtë mënyrë nderohet edhe autori i saj, nëse ai është munduar që një zë i
brendshëm sadopak të jehojë. Një eho për një vesh të vetëm shpesh mund të
jetë edhe aluzion, ose nuk është e mjaftueshme. Është vetvetiu nderim dhe
kënaqësi kur ndonjë eho aty-këtu e kapin edhe veshë të tjerë, shumçka
përplotësohet kur një mesazh e kapin edhe zemrash të tjera… Ky tekefundit
është edhe qëllimi kryesor i çdo krijimi artistik. Natyrisht se është nderim i
madh, satisfaksion e çfarë të duash kur autorit i thuhet në njëfarë mënyre se
ai zë “dëgjohet” qartë… dhe se ia vlenë të dëgjohet. Sepse sa i përket atij
vetë në një krijim, ndoshta kaq mund të ofrojë një poet, asgjë më shumë. Ai
221