Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

KRENAR ZEJNO
Dy vargje për vargun
Racën e poetëve të pashpallur adhuroj.
Ata që fjalën fjalës ja falën
t’ja rikthente eterit pluhur kozmik
në dorëzani aromash prej çasti poetik.
Racën që kumtin s’e shtypi fletash ngujuar
Heshtjes prelud vetmie ia blatoi
Si epigrame pa emër
në hënëgërvishtje sqepash pëllumb shkruar.
Ata që pusullat ja postuan sërish qiejve
e veç shenja horizonti kanë lënë
Lakoret dhuruan si fluturime zanash anonime
busull e poetikës pa fishekzjarre e autografe shtënë.
Ata që kurrë rreshtin s‘e panë mbi letra përgjumur
as këngën që notat nis parreshtur mbi krahë vargu syshkruar.
Fli e bënë, e dogjën hi
detrave për t’ja kthyer ku çasti dallgëve dalldiset përjetësisht i zgjuar.
E vargjet gjumin largojnë mbi kreshta vale tek lagin troje gërmash
aty ku poema e shpupurisur rreshtet e ngjizet ndër poetë tokësorë mishëruar
Sikur foshnjëzat e botës gjithë një racë të bëheshin
e dimë, s’do kishte të dytë virgjin bukuri.
Veç racës prej poetësh të padëgjuar
fisnike si fëmijë, e fisme sa një poezi.
Fuqi hyu të kisha, një çast të vetëm. K’çast!
Çastin të thirrja me forcë dashurie që veç çasti qas
e të mblidhja në një pikë loti oqean
simfoninë pafund të poetëve të pashkruar.
Pa t’i shihja njëherë, një herë vetëm, elefantët mitik.
Ku mbi sofër peshë na e mbajnë tejendanë botën
Sa do tu rëndej barra kur t’u shtoja
oqeaneve pa anë, edhe më t’madhin oqean.
Ndëshkim me vargje
186