Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

na detyruar ta bëjmë hak fatin, por presim përqark dramës së Perëndimit, që
ky të na japë të drejtë, të na përulet, ta pranojë miopinë e vet. Të njëjtët zëra
sëmurës u kallin tani frikën lexuesve me zgjerimin e pamëshirshëm të
globalizimit, dukuri që, sipas tyre, do t’i shfarosë letërsitë kombëtare, vlerat,
autenticitetin etj. Synimi është që lexuesit, të helmuar gjatë një
gjysmëshekulli, të ngrenë në qiell dhe të mos mundin të heqin dorë nga
shpëlarja e vullnetshme e trurit, nga frika e globalizimit, pra të rrafshojnë
çdo vlerë të re letrare, ose ta trajtojnë si ndonjë murtajë. Përndryshe pushteti
i pinjollëve dhe i nipërve të propagandës, - që ngatërrojnë fuqinë e dhuntive
me atë të qeverive, - zhduket.
*
Ali Podrimja shfaqet si një zë i pangatërrueshëm në poezinë shqiptare dhe
flet në emër të Dhembjes tërësore pikërisht kur shumica e kolegëve të penës
u thurrin lavde arritjeve të komunizmit. Shqipëria e tij është e përjetshme, e
shkëputur nga realiteti i çastit në disa shtresime kohore dhe hapësinore, të
ndërthurrura e të ndërvarura (Arbëria, Çamëria, Kosova, Shqipëria,
Diaspora, Guri, Kulla, Uji i Madh, Drini, Sharri, Ereniku, Arta, Bjeshkët e
Namuna, ura dhe lumenj dhe kulla dhe të vdekur të mbivendosur në kohë
dhe në hapësirë etj, zonë në të cilën një vashë, bie fjala, mbytet në një lumë
falë pikëllimit të brigjeve që nuk takohen), por e pacënuar dhe e paprekshme
në poezi. Ajo është Uni-Versi**** i shpërbërë dhe i përbërë nga vers-e
(vargje). Poetografia, - që t’i vemë një emër gjeografisë së ngjizur nga
Podrimja, - nuk është shprehja e një arratie në vargje, por e një angazhimi
në fatin e amëshuar të etnisë, ku përmasat e kohës janë të shkrira në një të
tashme të paskaj. Poeti i këqyr vuajtjet dhe pamundësitë e dje-sot-nesër me
syrin global dhe nuk i thërrmon dramat e përditshme, apo të përjetshme, që
të ushqejë globalizmin. Por është i vetëdijshëm se sa e tashme duhet të
rrjedhë deri në (ri)përmbushjen e përfytyrimit të vet zanafillor, sa breza
lipset të mbërrijnë në botën tjetër, mbase për ta ndrequr me çmimin e jetës
baraspeshën e prishur të kohërave - dhe duron, por pa iu shmangur për as
edhe një grimë tragjedisë së kombit të tij.
*
Poezia e Podrimjes është bërë dhe mbetet bashkëkohëse me Gurin që
mendon e hesht në gjuhën shqipe. Në kushtet e sotme, ky Gur është jo
vetëm kufi i së vetvetishmes dhe i dinjitetit, por edhe koka e kthjellët e
vetëqënies së një kombi. Ai ndan qartë vdekjen e rëndomtë nga ajo e lartë,
mbështetëse e Shpirtit. Guri e ndihmon Poetin të riformësojë vajtimin, kujën
423