Revista Haemus nr. 30-32 - Libraria pentru toti

Mjeku nuk e mori vesh kurrë lidhjen time me shahun, as atë që mbretëresha
ishte një gur shahu i tepërt.
Nudo
Çudi pse kam dashur vetëm te mendoj, madje ende bëj të njëjtën gjë pa
heqë dorë prej kësaj çmendurie, kur duhej ta kisha bërë me kohë. Por nuk
jam një e penduar.
E vetmja gjë që has sapo të hap sytë janë lëkura, shqisa, e nevoja për diçka.
Nuk do të mundja ta kuptoja jetën pa trillin, nazet e përhershme, madje dhe
veset kanë diç thelbësore, të pashpjegueshme e krejt të duhur. E kuptoj më
së miri këtë para pasqyrës kur mundohem të heq prej fytyrës ndonjë
papastërti të shtuar prej kaosit të brendshëm. E pra, dhe kjo i bashkangjitet
çudisë, sepse don me patjetër me qenë pasqyra dhe krejt ajo çka është
shëmbëllyer në të. Pikërisht çasti që nis e shtjelloj në mendje se sa të
mërzitshme jemi të dyja.
Largohem prej aty për të shkuar te rrobat që duhet të vesh për ditën. Prap
aty duart prishin radhitjen e tyre. I bëjnë sukull pa mundë me gjetë të
duhurën. Kot zgjedh dy gjëra që s`më pëlqejnës bashkë me atë që vrigëllon
ajrisë se duhet bërë ndonjë rrugë nga tregu për të gjetur ndonjë gjë më të
mirë.
Tërheq derën e banesës për t`u gjendur nxitimth mes dhjetra fytyrash të
panjohurish e automjetesh të ndryshme. Ngjitem makinës që do të më
zhvendosë për diku tjetër. Ky është çasti më fantastik. Përhumbë tingujsh të
zgjedhur pa shije pa më bërë përshtypje kjo përkundë mendimesh të
turbullta, ky mister i pakuptimtë pa të papriturën që mban kureshtinë ndezur
arrij fundin e udhëtimit duke u ndjerë papushimtë sikur të kem të bëj me
ndonjë mrekulli, duke e ditur plotësisht se nuk kam asnjë lidhje fisnore me
të.
“Duhej t`ishe tjetër, jo kjo, them me vete, apsolutisht tjetër.”
Po ç`kuptim do të kishte nëse do të bëja të njëjtën gjë përsëri, do të kisha
lëkurë, ndijim e çka prekin këto të dyja, do të zhbirohesha në pasqyrë me
njëmijë trajta supozimesh, do të ngërdheshesha në çdo çast të fundit para
saj, e prapë të mendoja: “Çudi që ende mendoj, e jam të gjitha veprimet e
mia.”
“M`u hiq sysh! Kohët kanë ndryshuar. Nuk janë më kaq shumë të
ndjeshme.”
Madje ndjeshmëritë janë gati të fshihen nga fjalorët e të përditshmes. Kanë
migruar në trajta absurdi. Janë thjesht nevoja minimale mbijetese dhe
mënyrat sesi vijnë i kanë fshirë plotësisht format e para të shfaqjes. Dhe
396