Codeerhandboek ICD-9-CM 2011 / 2012 - Ministerie van Sociale ...

8
Aandoeningen van het respiratoir stelsel
1. Algemene inleiding
De aandoeningen van het respiratoir stelsel worden meestal gecodeerd in de categorieën 460 tot 519.
De neoplastische pulmonale pathologieën en sommige belangrijke infecties, zoals tuberculose of AIDS,
behoren echter tot andere hoofdstukken van het registratiesysteem ICD-9-CM.
2. Pneumonie
De term « pneumonie » wordt gebruikt voor een acute ontsteking van het longweefsel, meestal van
bacteriële aard. De klinische symptomen en het radiologisch beeld met « consolidatie » van bepaalde
zones van één long of zelfs van beide longen zijn karakteriserend. Het vroegtijdig en overvloedig
gebruik van antibiotica hebben echter ondertussen deze klinische en radiologische presentatie van de
pneumonie veranderd: de lobaire pneumonieën, die vroeger zo typisch waren, ziet men nu minder
frequent dan de eerder minder globale longaantastingen zoals de segmentaire of zelfs sub-segmentaire
pneumonieën of zelfs verspreide aantastingen in de vorm van niet-confluerende infiltraten in een deel of
in de totaliteit van het longparenchym van één of beide longen. Deze worden dan ook vaak eerder
omschreven als bronchopneumonieën.
Anderzijds worden de mirco-organismen verantwoordelijk voor het ontstaan van pneumonieën alsmaar
meer talrijker en gevarieerder naargelang het onderliggend lijden zoals immunosuppressie of
maligniteiten.
De etiologische diagnostiek berust meestal op de aanwezigheid van pathologische kiemen in grote
getale samen met indirecte tekens van een infectieus proces in de sputa (groot aantal witte bloedcellen
en weinig epitheelcellen). De bacteriële flora is ondertussen vaak zeer polymorf en het is dan ook vaak
onmogelijk om met zekerheid conclusies te trekken over de verantwoordelijkheid van één specifiek
micro-organisme.
Bijkomende etiologische informatie kan worden bekomen uit hemoculturen of serologische bevindingen
bij virale infecties of bij Chlamydia of Mycoplasma.
Niettegenstaande de technische vooruitgang berust etiologische diagnostiek bij pneumonie eerder nog
op een hypothese, dan op een zekerheidsdiagnose. De therapeutische houding hangt meestal af van
het geheel van klinische, microbiologische en biologische afwijkingen.
De correcte codering van een pneumonie kan enkel gebeuren indien de verantwoordelijke arts expliciet
concludeert dat het gaat om een pneumonie of een bronchopneumonie. Termen als « pneumopathie,
pneumonische infiltraten, pneumonische verdichting, pneumonische surinfectie… » zijn eerder vage
termen die eigenlijk om voor het even welke pathologie aangaande de longen kan gebruikt worden, wat
ook zijn oorzaak moge zijn (infectieus, inflammatoir, allergisch, auto-immune, toxisch,…). Jammer
genoeg wordt dit soort termen soms (en verkeerdelijk) gebruikt in medische dossiers daar wanneer het
eigenlijk om een pneumonie gaat. Om dit soort termen echter als pneumonie te kunnen coderen, is het
onontbeerlijk dat er in het medisch dossier expliciet sprake is van een infectieuze oorzaak. In het geval
de arts enkel concludeert tot dit soort vage termen zoals een “pneumopathie” zonder verdere
precisering tenzij eventuele vage radiologische bevindingen zoals « pulmonale verdichting »,
« parenchymateuse consolidatie », « parenchymateus infiltraat », kan men dus onmogelijk besluiten tot
codering van een pneumonie of bronchopneumonie, tenzij na duidelijke en expliciete bevestiging van de
behandelende arts. Bij het ontbreken van zo’n bevestiging, moeten deze afwijkingen gecodeerd worden
met "518.89 Other diseases of lung, not elsewhere classified" (Andere longziekten, niet elders
geklassificeerd), zoals de index aangeeft.
Anderzijds moet de arts om een pneumonie te kunnen coderen op een precieze manier met een
specifiek micro-organisme, ook specifiek de onderliggende kiem en zijn causaal verband vermelden.
Een bacteriologisch onderzoek zonder causaal verband is onvoldoende en wordt gecodeerd als 795.39
other nonspecific positive culture findings.
Er bestaan verschillende manieren om een pneumonie te coderen, al naargelang de klinische
presentatie en het verantwoordelijk infectieus agens.
Handboek ICD-9-CM Codering
2011/2012 officiële versie
227