Codeerhandboek ICD-9-CM 2011 / 2012 - Ministerie van Sociale ...

Wanneer de laat-gevolgcode niet bestaat in ICD-9-CM, dan kan enkel de aard van het restletsel
(pathologie of symptoom) worden gedocumenteerd.
Codereeks 326 “Late effects of intracranial abscess or pyogenic infection” (Late gevolgen van
intracraniaal abces of pyogene infectie) geldt als uitzondering op de algemene regel, daar het restletsel
navolgend gesequentieerd wordt ten gevolge van de instructienota “Use additional code to identify
condition, as hydrocephalus, paralysis, …” in ICD-9-CM.
Categorie 438 “Late effects of cerebrovascular disease” (Late gevolgen van cerebrovasculaire
aandoening is uniek in ICD-9-CM: deze categorie combineert namelijk de aard van de sequel en de
lading van ‘laat-effect’ in één enkele code. Deze codereeks komt uitvoerig aan bod in hoofdstuk 7
« Aandoeningen van het circulatoir systeem ».
Laat ons tenslotte herhalen dat de combinatie van laat-gevolgcodes met actieve E-codes in hetzelfde
record, of vice versa, volkomen onmogelijk is wanneer het om één en hetzelfde letsel gaat. Uiteraard
zijn verscheidene letsels in verschillende stadia best mogelijk – typische voorbeelden hiervan treft men
vaak aan bij brandwonden (cf. hoofdstuk 17b « Brandwonden »). Superpositie van letsels, bijvoorbeeld
CVA en recidief van CVA, zijn eveneens altijd mogelijk.
18.4. Laattijdige gevolgen van ongevallenletsels [996] [733.8][905–909]
Bij het coderen van restletsels na een ongeval wordt het restletsel gediagnosticeerd als hoofdletsel.
Men onderscheidt onder meer het verkeerd aaneengroeien van fracturen, de pseudartrose, andere
misvormingen alsook paralysen en paresen, …
Een laat-gevolgcode uit reeks 905–909 wordt hier toegevoegd indien relevant, samen met een laatgevolg
E-code (E929.x, E959 of E969). Er wordt nogmaals aan herinnerd dat deze codes nooit
toegelaten zijn in combinatie met codes die een actief letsel aangeven, voor zover het om één en
hetzelfde trauma gaat.
Diagnosecode 733.81 “Malunion of fracture” (Verkeerd aaneengroeien van fractuur) impliceert dat
botheling is opgetreden, dat de botelementen aan elkaar zijn gegroeid, maar dat de juiste anatomische
situatie niet is hersteld. Men spreekt ook van ‘scheefstand’. Hypertrofische verkalking kan hiervan een
oorzaak zijn.
De behandeling bestaat meestal in een osteotomie met repositionering van het bot en inbrengen van
intern fixatiemateriaal met of zonder botgreffe. Soms wordt er evenwel geen behandeling ingesteld,
bijvoorbeeld wanneer het verkeerd aaneengroeien geen functionele weerslag heeft voor de patiënt.
Voorbeeld 17a 30:
Na een eerder behandelde diafysaire humerusfractuur, wordt de patiënt opgenomen voor een
correctieve behandeling van malunion door middel van open debridement en inwendige fixatie. Men
codeert dit zó:
1. 733.81 “Malunion of fracture” (Verkeerd aangroeien van fractuur)
2. 905.2 “Late effect of fracture of upper extremities” (Laat gevolg van fractuur van de bovenste
extremiteiten)
3. E929.9 “Late effects of unspecified accident” (Late gevolgen van een niet-gespecificeerd
ongeval)
4. 79.31 “Open reduction of fracture with internal fixation, humerus” (Open reductie van een
fractuur van humerus, met inwendige fixatie)
5. 77.62 “Local excision of lesion or tissue, humerus” (Lokale excisie van letsel of weefsel van
humerus)
Code 733.82 “Nonunion of fracture” (Niet aaneengroeien van fractuur) staat voor pseudartrose, en
bestaat in de afwezigheid van botheling, waarbij de botelementen steeds los zitten en aldus een nietanatomisch
gewricht vormen.
De therapie bestaat er hier in de breukhaard te exploreren, tussenliggende weke weefsels (zoals
littekenweefsel) te verwijderen, botelementen te debrideren en te repositioneren, met zonodig inbrengen
van intern fixatiemateriaal met of zonder botgreffe.
Tenslotte kunnen er mechanische complicaties optreden na het plaatsen van orthopedisch materiaal.
Handboek ICD-9-CM Codering
2011/2012 officiële versie
378