Codeerhandboek ICD-9-CM 2011 / 2012 - Ministerie van Sociale ...

Ook het toedienen van bepaalde medicatie wijst niet steeds op de aanwezigheid van bepaalde
pathologieën. Bijvoorbeeld: bij patiënten met belangrijke klepletsels wordt bij een chirurgische
ingreep preventief antibiotica gegeven. Het geven van deze antibiotica wijst hier niet op een
bestaande infectie, en er mag derhalve ook geen infectie gecodeerd worden.
Hoe moet de arts de dossierwijzigingen na een vraag vanuit de codeerafdeling aangeven?
De manier waarop de interactie codeerder-behandelende arts geregeld wordt, is een interne zaak voor
elk ziekenhuis. De ziekenhuizen moeten dit zelf oplossen op de wijze die hen het best past.
De rol van de behandelende arts is primordiaal. Bij voorbeeld, als de behandelende arts het over een
“belangrijke hematocrietdaling” heeft als hij een echte ‘anemie’ bedoelt, is de elegantste oplossing nog
altijd dat de MG-MZG-cel van het ziekenhuis hem vraagt om voortaan ‘anemie’ te schrijven als hij
anemie bedoelt. Aan de andere kant mag men in geen geval gebruik maken van lijsten of instructies
voor automatische codering [zoals bijvoorbeeld: zal als anemie gecodeerd worden: elke toestand
waarbij een volwassen man een hemoglobinegehalte onder de 11gr./dl (nl 12,5) vertoont en waar een
behandeling wordt voorgeschreven (transfusie, ijzer)].
Voor de MG-MZG cellen zou een belangrijke taak bestaan uit het nemen van het initiatief tot
communicatie met de behandelende artsen van hun ziekenhuis. Het vooraf en naar de toekomst toe
maken van afspraken met de artsen van het ziekenhuis inzake patiëntendossier, lijkt beter dan telkens
achteraf naar de artsen te gaan.
In dit opzicht kan de MG-MZG arts, wanneer hij aanwezig is in het ziekenhuis, een belangrijke rol spelen.
Voor welke oplossing het ziekenhuis ook heeft gekozen, als er op het moment van de audit een code is
toegekend voor een pathologie waarvan er geen enkel objectief spoor in het medisch dossier kan worden
teruggevonden, dan zal deze code niet worden aanvaard.
Registratie van specialismen
Wat te doen wanneer een patiënt naar een andere dienst wordt overgebracht ?
De regel is dat voor de registratie van de hoofddiagnoses en nevendiagnoses van de specialismes op
verschillende diensten, dezelfde richtlijnen van toepassing zijn dan deze die gelden voor een verblijf in
één en dezelfde dienst.
De vraag stelt zich met name voor een geopereerde patiënt die nadien naar intensieve zorgen
overgebracht wordt, en later terugkeert naar de dienst: de V-codes van "status van" worden niet
gebruikt, omdat de patiënt het ziekenhuismilieu niet verlaten heeft, en het niet gaat over revalidatie maar
over een vervolg.
Verschillende stadia van dezelfde pathologie in verschillende specialismes.
Wat doen bijvoorbeeld bij een patiënt die opgenomen wordt met een exacerbatie van COPD (491.21),
en waarvan de hospitalisatieperiode verschillende specialismes omvat, wanneer tijdens één van deze
specialismes de exacerbatie opgelost wordt ; of in geval van een hemorrhagisch ulcus, dat bloedt en
behandeld wordt tijdens het eerste specialisme, en dus niet meer bloedt in het daaropvolgende
specialisme?
Voor ieder specialisme moeten de codeerregels voor hoofddiagnose en nevendiagnose gerespecteerd
worden. Wanneer een pathologie acuut is in het eerste specialisme, dan wordt ze als dusdanig
gecodeerd, en als ze in het tweede specialisme verandert, dan wordt de gepaste code toegekend.
Wanneer een exacerbatie zich slechts pas in het tweede specialisme manifesteert, en dus niet
aanwezig is bij opname, dan wordt deze exacerbatie gecodeerd in het tweede specialisme, en kan ze
uiteraard niet als hoofddiagnose voor het hele verblijf gecodeerd worden.
Handboek ICD-9-CM Codering
2011/2012 officiële versie
43