Codeerhandboek ICD-9-CM 2011 / 2012 - Ministerie van Sociale ...

De intensiteit van de dyspnoe kan verhinderen dat de patiënt nog normaal kan praten. Er zijn tekenen
van hyperdistentie van de thorax, het gebruik van de hulpademhalingsspieren, overvloedig zweten,
tachycardie en paradoxale pols (d.w.z. een belangrijke arteriële bloeddrukval bij inspiratie in vergelijking
met expiratie). De bloedgassen kunnen wijzen op een hypoxie en in ernstigere gevallen op een
hypercapnie. Het gaat om een klinische situatie die dodelijk kan zijn.
Dit wordt gecodeerd door het 5e cijfer "1" toe te voegen aan code 493.x . Bij een status astmaticus
wordt zowel in de beginfase met dringende opname waarbij de patiënt reageert op intensieve zorgen als
in een ernstiger fase met hypercapnie en nood aan mechanische ventilatie dezelfde code gebruikt: code
493.x1.
De code voor status astmaticus 493.x1 heeft steeds prioriteit op codes 493.x2. Associatie van die
codes is niet mogelijk.
4.4. Bronchospasme
In 2009 is een specifieke code gecreëerd voor bronchospasme: 519.11 “ Acute bronchospasme” (Acuut
bronchospasme). Deze code heft de ambiguïteit op, die bestond met de andere inclusies van de code
519.1. Nu kan men deze code gebruiken als de arts bronchospasme vermeldt in het dossier. Een piepende
ademhaling wordt wel nog gecodeerd met de code 786.07 “Wheezing”.
5. Atelectase
Een atelectase is het samenvallen of dichtklappen van een deel van de long, dat daardoor niet meer
deelneemt aan de gasuitwisseling. Atelectase kan pas worden gecodeerd als de clinicus het klinisch belang
ervan vermeldt in zijn verslag. Het gebeurt vrij vaak dat segmentaire atelectasen worden waargenomen
op de CT-thorax, zonder dat er een echt klinisch gevolg is. In die gevallen kan de atelectase
niet worden gecodeerd.
De te gebruiken code om een atelectase te coderen is 518.0 ‘’Pulmonary collapse’’ (Longcollaps).
6. Pleuravochtuitstorting
Pleuravocht kan een manifestatie zijn van verschillende pathologieën zoals hartinsufficiëntie, nierinsufficiëntie
of bepaalde tumoren. Als de pleuravochtuitstorting enkel aangepakt wordt via de behandeling
van de oorzakelijke pathologie, dan dient men de pleuravochtuitstorting niet te coderen. Men dient het
daarentegen te coderen, als het pleuravocht specifiek wordt onderzocht of als er een specifieke behandeling
wordt ingesteld. Naargelang de etiologie van de pleuravochtuitstorting gebruikt men de volgende
codes:
6.1. Infectieuze pleuravochtuitstorting
Bij een tuberculose primo-infectie: code 010.1x “Tuberculous pleurisy in primary progressive tuberculosis”
(Tuberculeuze pleuritis in primaire progressieve tuberculose)
Bij tuberculose in alle andere gevallen: code 012.0x “Tuberculous pleurisy” (Tuberculeuze
pleuritis)
Bij andere bacteriële infecties: code 511.1 “Pleurisy with effusion, with mention of a bacterial
cause other than tuberculosis” (Pleuritis met pleuravocht, met vermelding van een bacteriële
oorzaak, behalve tuberculose) + vermelding van de kiem indien bekend
6.2. Niet-infectieuze pleuravochtuitstorting
Bij hemothorax, hydrothorax, hydropneumothorax, hemopneumothorax : code 511.89 “Other
specified forms of effusion, except tuberculous” (Andere gespecificeerde vormen van pleuravocht,
behalve tuberculose)
Bij onbepaalde etiologie: code 511.9 “Unspecified pleural effusion” (Niet gespecificeerde pleuravochtuitstorting)
Bij neoplasie:
Om een neoplastische pleurale vochtuitstorting te coderen komt men via de index van ICD-9-
CM in 2009 “Effusion – pleura – malignant” uit bij de meer specifieke nieuwe code 511.81 “Malignant
pleural effusion” (Maligne pleuravochtuitstorting) en niet meer bij de code 197.2 van
pleurale metastasen. Aan de code die de vochtuitstorting beschrijft, kan men de code van het
oorzakelijke neoplasma toevoegen, zoals bijvoorbeeld 197.2 voor een pleurale metastase of
een code van subcategorie 202.xx voor een lymfoom, enz...
Handboek ICD-9-CM Codering
2011/2012 officiële versie
235