PRACA DOKTORSKA

ozwiązań przyjętych wcześniej w innych państwach europejskich. Dojrzałe, choć i takzdaniem niektórych teoretyków, niedokończone francuskie Etat-providence, jeststosunkowo młode i charakteryzuje się prawdopodobnie w związku z tym niespójnością ieklektycznością przyjętych rozwiązań. Można je określić jako wypadkową „welfare state”w wydaniu Beveridge’a oraz państwa z właściwymi dla Bismack’a ubezpieczeniamispołecznymi. Eklektyczność i skomplikowana budowa francuskiego Etat-providence orazwłaściwe dla Bismack’a oparcie go na stosunku pracy, powodują nieustanne dążenia doogarnięcia ochroną przed ryzykami społecznymi odkrywanych coraz to nowych grupspołecznych, pozostających dotąd na marginesie systemu bezpieczeństwa socjalnego. Celten osiągnięty jednak został w drodze wprowadzania kolejnych świadczeń czy reżimówubezpieczeniowych, jeszcze bardziej komplikujących strukturę systemu. Dotyczyło totakich kategorii społecznych jak studenci, pisarze, żołnierze zawodowi, rolnicy, zaś osobypozostające poza rynkiem pracy zostały objęte systemem dopiero w latach 1974-1978. Niepowinien więc dziwić fakt, że w roku 1953 opiekę społeczną zastąpiono pomocąspołeczną, która miała stanowić „ostatnią sieć” (dernier filet), wychwytującą jednostkidotąd niezabezpieczone przez system. Począwszy od lat 70-tych XX wieku zaczęłypojawiać się świadczenia społeczne przyznawane w oparciu o sytuację materialną. Był topierwszy symptom zmiany w podejściu do właściwego społeczeństwu francuskiemuegalitaryzmu oraz stopniowego zastępowania pojęcia „égalité” pojęciem „équité”, które dlajednych oznaczało poszukiwanie prawdziwej równości, zaś dla innych było przejawemwłaściwego dla liberalizmu podejścia do problemu równości. 334Zadziwiać może w tym kontekście fakt obecnej trwałości francuskiego Etatprovidence,które wytłumaczyć można jedynie specyfiką francuskiego społeczeństwa,której źródła sięgają rewolucji francuskiej.334 Tamże, str. 21.156