PRACA DOKTORSKA

jest również na próbę w związku z rewolucją demograficzną, która prowadzi doogromnych transferów międzypokoleniowych. Rosnavallon określa dzisiejszych 30-latków mianem przegranych, gdyż finansują wysokie emerytury i opiekę zdrowotną dlaludzi, którzy nie ponosili podobnych obciążeń, a którzy dziś dysponują największymkapitałem. Tak więc ponownie równowaga między opłacającymi składki, a pobierającymiświadczenia zostaje zachwiana, co niszczy obecne dotąd poczucie solidarnościmiędzypokoleniowej, stanowiące legitymację systemu. 463Drugi poziom kryzysu francuskiego Etat-providence dotyczy tradycyjnej formypraw socjalnych, które nie są adekwatne do dzisiejszych problemów, takich jakwykluczenie, czy długotrwałe bezrobocie. „Welfare state”, posługujące się tradycyjnąformą praw socjalnych, działa jak kompensator i nastawione jest na wypłacanie zasiłków,które mają rekompensować utratę dochodu. Autor określa to pasywną polityką społeczną,gdyż wynagradza ona w pewnie sposób ludzi nieaktywnych, umożliwiając impozostawanie w tym stanie i pozbawiając ich motywacji do działania. Mało tego,wypłacanie świadczeń coraz większej liczbie wykluczonych podnosi koszty pracy, a tymsamym sprzyja procesowi wykluczenia. Obecnie we Francji żyje ok. 7-8 mln ludziutrzymujących się z tzw. gwarantowanego minimalnego wynagrodzenia. Nowa generacjapraw socjalnych składających się na aktywną politykę społeczną, to prawa do powrotu narynek pracy i do opuszczenia stanu wykluczenia. Konieczność przejścia do nowejgeneracji praw socjalnych potęgowana jest przez rozłam, do jakiego doszło międzyekonomią i społeczeństwem, który oznacza, że cele społeczne przy kontynuowaniuobecnej polityki nie sprzyjają celom ekonomicznym. Rosanvallon przytacza zjawiskacementujące pasywne „welfare state”, jak chociażby spontanicznie powstałą kategorięspołecznego inwalidztwa. Zaobserwowano bowiem, że od lat 60-tych liczbabeneficjentów świadczeń inwalidzkich, przeznaczonych dla ściśle określonych i dośćrzadkich przypadków, znacznie wzrastała i nie wiąże się to bynajmniej z pogorszeniemstanu zdrowia obywateli. Okazało się, że nawet sami pracownicy socjalni zaczęli zaliczaćdo inwalidów osoby zdrowe, którym w inny sposób nie można było pomóc, a które nie463 Tamże, str. 28-41.221