PRACA DOKTORSKA

francuskiego systemu politycznego, w wyniku której ugrupowania opozycyjne chcącodciąć skrajnej prawicy drogę do władzy, zmuszone zostały do przekazania swojegopoparcia kandydatowi prawicy umiarkowanej, reprezentowanej przez dotychczasowegoprezydenta Chirac’a. Sytuacja ta rodziła poważne konsekwencje, z których najważniejszadotyczyła faktu, iż wyniki wyborów prezydenckich i parlamentarnych, a konkretniejliczby głosów poparcia uzyskane przez zwycięzców, nie odzwierciedlały faktycznegospołecznego dla nich poparcia, znacznie zawyżając poziom kapitału społecznego, jakimdysponowała rządząca ekipa. Społeczeństwo udzieliło bowiem prawicy czegoś w rodzajukredytu społecznego zaufania, który w każdej chwili mógł zostać wycofany, gdybypolityka prezydenta i rządu nie odpowiadała społecznym oczekiwaniom.Wydawało się, że Chirac zdawał sobie z tego wszystkiego sprawę mając także wpamięci kryzys roku 1995 oraz porażkę z roku 1997, gdyż tuż po zwycięstwie w wyborachw roku 2002 zdecydował, że trudnymi społecznie dossier rząd zajmie się albo pod koniecroku 2002, albo dopiero w roku 2003. 922 Tymczasem kwestii społecznych, którymi rządchciał się zająć, w tym tych bardzo kontrowersyjnych, nie brakowało. Do końca roku2002 planowano wprowadzenie reform nie budzących znacznych emocji. Należała donich harmonizacja wysokości płacy minimalnej (SMIC), likwidacja emploi-jeunes,zmniejszenie składek na Sécu po stronie przedsiębiorstw, uelastycznienie 35h oraz ustawyo „modernizacji społecznej” w zakresie procedury zwolnień ekonomicznych. 923 O ile trzypierwsze sprawy faktycznie nie budziły wielu kontrowersji, o tyle zapowiedź modyfikacji35h, czy uproszczenie procedury zwolnień spowodowały szybką reakcję opozycji izwiązków zawodowych, mimo że w pierwszym wypadku rząd planował wyłączniezwiększenie dozwolonego wymiaru nadgodzin, a w drugim skrócenie procedurynegocjacyjnej i zmianę instytucji negocjatora. Prezydent był świadomy tego, że zapalnychspołecznie reform nie da się uniknąć, dlatego swoje wysiłki musiał skupić na tym, bymimo stopniowego ich wprowadzania nie doszło do powtórzenia sytuacji z roku 1995. Ztego też powodu najtrudniejsze reformy, jak ta emerytalna czy ta dotycząca Sécurité922 Baudet M. B., Jean-Pierre Raffarin face aux dossiers qui fâchent, Le Monde, 19 czerwiec 2002, str. 2.923 Malingre V., Une rentrée sociale á pièges pour Jean-Pierre Raffarin, Le Monde, 27 sierpień 2002, str. 5.514