PRACA DOKTORSKA

Jeżeli chodzi o dokonanie analizy prasowej, to zostanie ona przeprowadzona zzastosowaniem technik wynikających z metod analizy treści i analizy zawartości.Jednocześnie należy zaznaczyć, że analiza zebranego w ten sposób materiałuempirycznego będzie miała zarówno charakter ilościowy, jak i jakościowy.Wybór dziennika „Le Monde”, jako przedmiotu analizy, związany jest z jegoogólnonarodowym i wysoce opiniotwórczym charakterem. Dziennik ten uchodzi zanajbardziej popularną i poczytną gazetę w swoim kraju, a na jego łamach znajdują swojeodzwierciedlenie niemal wszystkie kwestie stanowiące przedmiot społecznej dyskusji.Dodatkowym atutem jest fakt, iż „Le Monde” uchodzi za czasopismo wysoce neutralnepolitycznie i o ile można zgłaszać wątpliwości co do tej tezy, to pozostaje faktem, iżpublikuje ono teksty, które można przyporządkować wszystkim zasadniczym siłompolitycznym.Za pioniera metody analizy zawartości uważa się amerykańskiego socjologaBernarda Berelson’a, który w 1952 roku zdefiniował ją jako „technikę badawczą mającą nacelu obiektywny, systematyczny i ilościowy opis jawnej treści informacji” 610 . WaleryPisarek, uważany za jednego z ważniejszych polskich specjalistów w zakresie analizyzawartości, jeszcze w latach 80-tych zwrócił uwagę na fakt, iż pewne elementy definicjiBerelson’a straciły na swej aktualności, czy też na bezwzględności obowiązywania. Chodzitu przede wszystkim o wymóg podejścia ilościowego oraz ograniczenie się do analizy„jawnych treści informacji”. 611 Odrzucenie bezwzględności tych wymogów w analiziezawartości otwarło drogę do podejścia jakościowego, u podstaw którego wydaje sięznajdować rozróżnienie analizy zawartości od analizy treści. S. Pomuła powołując się naW. Pisarka zwraca uwagę, że analiza zawartości odnosi się do takich analiz, któreuwzględniają prócz treści przekazu, również jego formę. Analiza treści koncentruje się610 Pisarek W., Analiza zawartości prasy, Kraków, 1983, str. 30.611 Tamże, str. 31-32. W. Pisarek podaje bardziej współczesną definicję analizy zawartości autorstwa O.R.Holsti’ego, zgodnie z którą jest ona „techniką badawczą służącą wnioskowaniu na podstawiesystematycznego i obiektywnego identyfikowania precyzyjnie określonych właściwości tekstu”. Tamże, str.34; S. Pomuła podaje definicję R. Mayntz, która analizę zawartości definiuje jako „technikę nadawczą, któraw sposób zobiektywizowany i systematyczny ustala i opisuje cechy językowe tekstów po to, aby na tejpodstawie wnioskować o niejęzykowych właściwościach ludzi i agregatów społecznych”. Cytat zaczerpniętyz Pomuła S., Metoda analizy zawartości prasy i jej zastosowanie w wybranych tygodnikach, Częstochowa,1996, str. 42.297