PRACA DOKTORSKA

wyrażali swoje zrozumienie dla konieczności przeprowadzenia niezbędnych reform, toich zapal kończył się w momencie, kiedy próbowano owe reformy wprowadzić w życie ikiedy mogły one spowodować często nieznaczne pogorszenie sytuacji najbardziejzainteresowanych. W ten sposób po niespełna dwóch i pół roku prób realizacji PlanuJuppé, który ostatecznie i tak został mocno „okrojony” z części planowanych najbardziejdrażliwych reform, Chirac zdecydował się na rozwiązanie parlamentu, co z dzisiejszejperspektywy stanowiło niewątpliwy polityczny błąd. Prezydent pozbawił się w ten sposóbwłasnego zaplecza politycznego w parlamencie oraz zahamował realizację reformprzewidzianych w Planie Juppé. Kampania wyborcza poprzedzająca wyboryparlamentarne roku 1997 wykazała, że dawne ideologiczne podziały na prawicę i lewicęnie mają już tak wielkiego znaczenia i że tym, co wówczas determinowało zachowaniawyborcze był przede wszystkim stosunek do Sécurité Sociale i szeroko pojętegofrancuskiego Etat-providence, co świadczy o znaczeniu debaty społecznej toczącej się wtym zakresie, a stanowiącej przedmiot niniejszej rozprawy. Jak słusznie zauważył jeden zdziennikarzy „Le Monde’a", swoista huśtawka zachowań wyborczych spowodowana byłatym, że wybory wygrywały te ugrupowania, które w danym momencie opowiadały się postronie zachowania przywilejów socjalnych i występowały w obranie francuskiego Etatprovidence.W ten sposób w wyborach prezydenckich z 1995 roku zwyciężył Chirac, zaśw wyborach parlamentarnych z 1997 wygrała lewica. Najistotniejsze jest jednak to, żeniemal za każdym razem dyskurs przedwyborczy nie przekładał się na następujące powyborach działania, co spowodowane było tym, że zarówno lewica, jak i prawica musiałystawić czoła tym samym ograniczeniom, pośród których te finansowe odgrywały rolękluczową i zmuszały do silniejszego lub słabszego odejścia od wcześniejszych założeńideologicznych. Każda nowa ekipa rządząca miała więc możliwość przeprowadzeniapewnych reform, nawet tych bolesnych, lecz cierpliwość społeczeństwa francuskiegopoprzedzająca jego kolejną mobilizację, była wprost proporcjonalna do kapitału i zaufaniaspołecznego, jakim dane ugrupowanie dysponowało przed przejęciem władzy.477