PRACA DOKTORSKA

sprawowania władzy i podejmowania decyzji przez rząd (46%) oraz rozczarowaniewzględem obietnic wyborczych Jacques’a Chirac’a (41%). Ruch społeczny z przełomulistopada i grudnia roku 1995 podzielił także Francuzów ze względu na obrazprzyporządkowywany poszczególnym związkom zawodowym. CFDT, które w znacznymstopniu poparło proponowane w Planie Juppé reformy, było odtąd kojarzone zelektoratem prawicy oraz z najlepiej sytuowanymi klasami społecznymi, główniepracownikami sektora prywatnego. Tymczasem związki takie, jak CGT czy FO, kojarzonebyły przede wszystkim z obrońcami niższych warstw społecznych oraz pracownikamisektora publicznego. 756Mimo wciąż napiętej sytuacji rząd nie dawał za wygraną i przygotowywał się doprzyjęcia trzech kolejnych rozporządzeń stanowiących element Planu Juppé. Największezdziwienie wywołała zapowiedź przywrócenia parytetu między przedstawicielamiwłaścicieli przedsiębiorstw a przedstawicielami pracowników w zarządach kasubezpieczeń zdrowotnych i emerytalnych, gdyż propozycji takich nie zawierałapoczątkowa wersja Planu Juppé. Parytet funkcjonował już w latach 1967-1982, po czympartie lewicowe przesunęły ciężar reprezentacji w tych organach na rzeczpracowników. 757 Ponowne przywrócenie parytetu łącznie z przekazaniem kompetencjikontroli i zarządu nad Sécurité Sociale parlamentowi, zostało odczytane jako etatyzacjasystemu bezpieczeństwa socjalnego i wywołało silne sprzeciwy związków zawodowych.Drugie rozporządzenie przyjęte przez rząd 24 kwietnia 1996 roku dotyczyło ściślejszejkontroli wydatków zdrowotnych w przychodniach miejskich i prywatnych praktykach wdrodze wprowadzenia możliwości przejmowania honorarium lekarzy w przypadkuprzekroczenia limitów wydatków. Trzecie rozporządzenie wprowadzało zmiany wsystemie szpitalnym poprzez ustanowienie regionalnych agencji wyposażonych w756 Courtois G., Pour les Français, le dialogue social est en panne, Le Monde, 6 luty 1996, str. 6.757 Bezat J. M., Le contenu des ordonnances sur la Sécurité sociale se précise, 2 marzec 1996, str. 5.458