PRACA DOKTORSKA

przebiegu wyborów prezydenckich, ale także przyszłych reakcji francuskiegospołeczeństwa na próby zmiany jego tradycyjnej struktury.3.3.1.2 Kampania wyborcza poprzedzająca wybory prezydenckie roku 1995, jakokontynuacja debaty zapoczątkowanej przez raport, „Francja roku 2000”.Rok 1995 był dla Francji wyjątkowy pod wieloma względami. Można było tostwierdzić już na podstawie analizy ilościowej zawartości dziennika „Le Monde”, bowiemniemal wszystkie wybrane wskaźniki przyjmowały w tym roku często niespotykane dotądwartości, wskazując na dużą intensywność debaty społecznej w zakresie problematykininiejszej rozprawy. Wyjaśnienie tego zjawiska związane jest po pierwsze znadchodzącymi przełomowymi wyborami prezydenckimi, w których nie mógł startowaćrządzący od dwóch kadencji, chory już wówczas na chorobę nowotworową, należący dofrancuskiej lewicy François Mitterrand. Lewica miała ogromne trudności z przejęciemdziedzictwa i kapitału politycznego swojego dotychczasowego lidera i przekazaniem ichnastępcy godnemu wielkiego poprzednika. Na specyficzną atmosferę społeczno-politycznąroku 1995 złożyło się także swoiste rozdwojenie prawicy na tą bardziej liberalną(przynajmniej w teorii), inspirowaną wynikami prac Komisji Minc’a, które wywoławszyjeszcze w 1994 roku debatę w społeczeństwie francuskim, stały się istotnym elementemprogramu politycznego kandydującego w wyborach prezydenckich Eduard’a Balladur’a.Drugi front francuskiej prawicy reprezentowany był w wyborach prezydenckich przezspadkobiercę ruchu gaullistycznego, Jacques’a Chrirac’a, który znacznie ostrożniej, niżjego konkurent z prawej strony sceny politycznej, posługiwał się drażniącymispołeczeństwo francuskie ideami właściwymi dla liberalnych partii prawicowych. Rok1995 naznaczony był wreszcie jednym z najsilniejszych i najbardziej burzliwychkonfliktów społecznych, jakie nawiedziły Francję od czasu maja 1968 roku, któregowybuch był bezpośrednim następstwem realizacji przez zwycięską ekipę prawicyprogramu skierowanego przeciwko części przywilejów socjalnych, do którychspołeczeństwo francuskie okazało się tak silnie przywiązane. Choć reakcja francuskiego430