PRACA DOKTORSKA

dyskryminacją płciową w sferze zawodowej, zaś szelkie pozostałe kwestie znajdują się wgestii państw członkowskich. Autor ten idzie nawet dalej stwierdzając, że zabezpieczeniaspołeczne i nierówności stanowią w Unii Europejskiej temat tabu. Do takiego przekonaniadochodzi w drodze analizy tekstów wspólnotowych, w których bardzo rzadko pojawia sięsłowo równość czy redukcja nierówności. Pojęcia, które w jego przekonaniu dominują, tobieda i wykluczenie. Na tej podstawie Math wyciąga wnioski na temat wzrostu znaczenialiberalnych tendencji wewnątrz Unii Europejskiej. 374Poglądy na temat słabości polityki społecznej Unii Europejskiej podzielane sąrównież przez Pierre’a Roger’a, który określił tę politykę mianem „nieśmiałej ipozbawionej możliwości finansowych”. 375 Mimo to widzi w niej szansę naprzeciwstawienie się rozprzestrzeniającej się w Unii Europejskiej orientacji właściwej dlaliberalizmu anglosaksońskiego. Zgodnie z tezą Math’a największe postępy w budowieeuropejskiego modelu społecznego zauważa on również w sferze prawa pracy, a wynikająone z budowy Wspólnego Rynku. Pewien postęp jego zdaniem stanowiło w tym zakresieprzyjęcie w 1989 roku „Karty podstawowych praw socjalnych pracobiorców w krajachWspólnoty” 376 , którą następnie próbowano przyjąć jako aneks do traktatu z Maastricht z1992 roku, czemu wyraźnie sprzeciwili się Brytyjczycy. Dalsze, choć wolne postępy wbudowie europejskiego modelu społecznego osiągnięto na szczytach w Amsterdamie iLuksemburgu. To właśnie w 1997 roku w Amsterdamie doszło do interesującegokompromisu, bowiem to Francja, jako warunek przyjęcia Paktu Stabilnego Wzrostu (Pactede Stabilité), zażądała jednoczesnego przyjęcia protokołu socjalnego wyznaczającegopewną liczbę fundamentalnych praw społecznych. Ostatecznie w traktacieAmsterdamskim znalazł się oddzielny rozdział poświęcony kwestiom społecznym.Ponownie, w związku z naciskami Francji, pięć miesięcy później odbył się szczyt wLuksemburgu, w całości poświęcony kwestiom zatrudnienia. Konkluzje tego szczytu nieprzyniosły znaczących i wiążących dla państw członkowskich uregulowań, lecz wezwanote kraje do przedstawienia narodowych programów na rzecz zatrudnienia. Przychylniej374 Tamże, 59-69.375 Roger P., Vers l’Etat Charitable?, Editions Ouvrières, Paris, 2000, str. 170.376 O Karcie tej pisze również Sylwester Zawadzki: Zawadzki S., Państwo o orientacji społecznej, Warszawa,1996, str. 65.177