PRACA DOKTORSKA

ekonomicznej, wzrostu gospodarczego i malejącego bezrobocia, co skłoniło go międzyinnymi do wprowadzenia 35-godzinnego tygodnia pracy. 652Na podstawie powyższego rysu z historii politycznej wyraźnie widać, że pierwszyzidentyfikowany okres nasilenia się debaty społecznej w zakresie przedmiotu niniejszejrozprawy odpowiada okresowi, w którym doszło do zwycięskiego dla prawicy starcia zlewicą posiadającą nie przerwanie swojego prezydenta od 1981 roku, z konsekwencjami,jakie ta trwająca do 1997 roku zmiana sił przyniosła. Nadszedł więc czas, aby przyjrzeć siębliżej zawartości dyskusji społecznej, jaka toczyła się na łamach dziennika „Le Monde” womawianym okresie.3.3.1.1 Rządy Eduard’a Balladur’a jako zapowiedź nadciągającego kryzysuspołecznego.Eduard Balladur stanął na czele rządu w marcu 1993 roku w następstwiezwycięskich dla prawicy wyborów parlamentarnych. Był już wówczas doświadczonympolitykiem, którego kariera sięgała końca lat 60-tych, kiedy stał się bliskimwspółpracownikiem ówczesnego prezydenta Georges’a Pompidou. Gdy w roku 1986 dowładzy ponownie doszła prawica, a premierem Francji został Jacques Chirac (pierwszacohabitation), ten ostatni mianował Balladur’a Ministrem Gospodarki, Finansów iPrywatyzacji. 653 Balladure posiadał więc niezbędne doświadczenie, które pozwoliło mu naprzystąpienie z chwilą objęcia w 1993 roku władzy do realizacji programu właściwego dlaugrupowania RPR. Działania podejmowane przez rząd spotykały się jednak z silnymigłosami krytyki szczególnie ze strony opozycyjnej lewicy. Dał temu wyraz FrancoisMitterrand przy okazji życzeń noworocznych, składanych tradycyjnie przez prezydentaRepubliki w ostatnim dniu kończącego się roku. W swym orędziu opublikowanym wcałości przez dziennik „Le Monde”, prezydent ocenił rok 1993, a więc rok rządówprawicy, jako „czarny rok bezrobocia drążącego zachodnie społeczeństwa już od prawie 20652 Historia polityczna świata XX wieku: 1945-2000, red. Bankowicz M., Bankowicz B., Wydaw.Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków, 2004, str. 749-750.653 Becker J. J., Histoire politique de la France depuis 1945, Armand Colin, Paryż 1994, str. 128-132, 179-180.418