In libros Aristotelis de caelo paraphrasis hebraice et latine

THEMISTir DE CAELO T 1 [Arist. p. 299a31— b6] 151viduum non est, nee quod dividimm est, fieri potest, ut in in- f. 4hdividuo sit. an autem grave dividuum sit, liunc in modum doceripotest, omne f/rave {gravius) alio ct /gym* rt//o esse potest ;quodautem levins est et gravius, id leve et grave non est ne-5 cessario. et quod eligihile est, aliquo cligibilius \q\ magis fugiendumesse potest; {quod cmtem eligihilius est et magis fugiendum), fieripotest, ut eligibile vel fugienduvi necessario non sit. ex liac autemsententia colligitur, quod plane et absolute dicitur, ex earum rerumnumero esse, quae finem admittunt. homo enim non dicitur comicparatione, siquidem homo non dicitur magis comparatione ad aliumhominem, quodque eligihilius est altero comparatione, hand dubieeligihile non est. pleraque enim sunt, quae, cum absoluteparva sint, aliis maiora sunt, queraadmodum eligibile etiamaliquo eligihilius erit; quod vero eligihilius altero est, baud dubie15 eligihile non est; etenim morbus malo eligihilius quiddam est, absoluteautem eligihile non erit omnino. quibus praegustatis perspicuumevadit, iuxta hypotbetici syllogisimi ordinem, hoc modo sermonemprocedere.quoddam est, necessario pondeve quodam ^\'2i\\vi^ esse dicitur, gravesi quicquid penes nos, quatenus grave est et gravius20 omne dividuum erit; atqui verum est assumptum, igitur et consequens.omne itaque grave dividuum est; punctum vero dividuumnon est: ex hoc plane in secunda figura deducitur punctum gravenon esse, hie autem sermo verus est, sed ea ratione exstruitur,qua illationis causam non habet. primo quidem quoniam propositio,25 quae de gravi dieebatur, quod