In libros Aristotelis de caelo paraphrasis hebraice et latine

iivSUPPLEMENTUM PRAEFATIONIShoc onus totuin subire posse, praecipue in rebus tain arduis ac difficilliinis, quae ipsimetAristoteli nonnunquam imponunt ac negotium facessuut, quod sane opus consummatisetiam professoribus perdifficile extitisset; sperabam tamen me ope doctissinii alicuiusviri adiutum, qui Arabum linguam profiteretur, in explicatione praecipue nonnullarunivocum, quae per hanc paraphrasini arabice dispersae inveniebantur, possea tanto ouere non nihil snlilevari nieamque interpretationeni interim utcumqueprosequi, sed, bone deus, nedum talem adire hominem nunquam mihi contigit,sed etiam multos locofe inveni, qui ad eorum explicationem diligentissimo atcpie exercitatissimohomine indigebant. etenim cum ex Graeco Averrois temjjore ad Arabas acinde in Hebraicum idioma eiusmodi paraphrasis fuisset delata, cui in dubium venitex hac raultiplici versione errores aliquos contigisse, qui obscuriores difficilioresquenonuullas orationes reddebant? quare. quod vulgo fertur, sero sapiuut Phryges.agnovi enim, quam magnum onus suscepissem, et fateor, ingemui. sed cum ampliusreferre pedem non liceret, necesse quidem fuit, ut tantum ac tale onus subierim,quale certe vobis, o iuvenes amantissimi, nunquam explicare possem. at quo ordinein hac versione incesserim, nunc audietis. primo enim cuiusque Aristotelis contextus'fermanam pro viribiis seuteutiam assecutus nonnulla, quae antea admodum confusa etambigua eraut, mihi perspicua reddebantur, aliqua ob phrasis mutationem agnovimussensus perspicuitatem amisisse. idque ea potissimum ratione; etenim utrumque idioma,hebraicum nempe arabicumque, ob multonim nominum verborumque affinitatemmagnum consortium habent inter se, in eo vero potissimum diiferunt, siquidemhebraica locutio concisa admodum est, brevis et luculenta ac idem verbum pluressortitur siguificationes, arabica vero contra; utraque autem propriam phrasim habet.differunt etiam in hoc, siquidem hebraicum idioma i)ronuutiationem brevem habet,arabicum vero longam eademque nomina ac infinita propemodum verba diverso quidemmodo in utrisque pronuntiantur. hac itaque ratione agnovimus ob phrasis nempemutationem obscuriorem difficilioremque sensum nonnullas orationes habere, quibusdeinde sano modo intellectis, hoc est in ordinem redactis, sensus perspicuitatemrecuperarunt. quaedam iusuper redundabant in hebraico idiomate, quae arabice conscriptaperfectum sensum pariunt, quae omnino deleri oportuit, ut perfecta oratio redderetur.demum nonnullas voces arabice conscriptas latinas fecimus, quia graeceeandem siguificationem habebant; nonnullas vero ex orationis seutentia agnovimustalem sensum necessario nobis significare voluisse, ut in toto opere unum vel alterumverbum tantum intactum remanserit, quod latine omnino explicatum non fuerit. quodvero orationis reliquum erat, semper conati sumus, ubi id commode fieri potuit,verbum reddere verbo, ubi vero minus, orationis sensum non deseniimus ac integraraseutentiam dedimus autori, non lusimus arbitratu nostro Themistiiunque latinumreddere voluimus, non autem cum Hermolao viro undequaque doctissimo atque elegantissimocertare. res enim, quae per se arduae ac difficiles sunt, modo inculta acbarbara oratione non explicentur, elegantissimo illo orationis cultu suavissimoqueverborum lenocinio decorari haudquaquam facile possunt; etenim cum satis omataeac luculentae per se siut, ornamentis extrinsecus additis fucatae corrumpuntur.quare maluimus cum Themistio non adeo exquisite loqui, quam cum Cicerone longelateque divagari. non raro enim experti sumus ornameuti et cultus gratia in nonnuUisorationibus verborum seriem mutare velle, ac sensum simul mutatum esse omninoanimadvertimus. quare scio studiosos hac in nostra versione nonnullas orationesoifensuros, quae maiorem fortasse cultum requirent; quas libuit ita potius relinquereminus elegantes, quam seriem verborum permutando earum sensum pervertere velquovis modo lacerare. ita etiam nonnullas voces reperient, quae forte Ciceronianisauribus suavem armoniam non efficiunt; hae tamen ad faciliorem intellectum philosophispermittuntur, qui non de exquisita dicendi ratione, sed de rerum veritate et