kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

eskakizunekin hausturak burutu ahala (Bourdieu, 1995:382). Horrek ez du
esan gura aurrerantzean kulturgileek zerbitzu sinboliko garrantzitsurik
eskaini ezin izango dietenik botere ekonomiko eta politikoei. Eskaini
eskainiko dizkiete, zalantzarik gabe, baina berezko baliabideak, kulturak
legitimatzen dituenak, erabiliz.
Hain zuzen ere, 1898. urtean Zola eta beste frantziar idazle batzuk
Dreyfus afera ezagunaren inguruan publikoki azaldu zirenean, esparru
intelektualaren autonomiaren izenean —literatura esparruarenean, besteak
beste— burutu zuten euren egintza. Bada, literatura esparruan nagusi ziren
arauen arabera egin zuten idazleek euren agerpen politikoa. Halatan, aipatu
auziari dagokionez, idazlea intelektual bihurtuta plazaratzen ikusten dugu
esparru soziopolitikoan. Sona handiko gertakari horrek erakusten digunez,
eremu politikoan eta sozialean aritzean osatu zen historikoki intelektual
modernoaren figura.
A partir de ese momento [Dreyfus afera], podemos describirlo como un
profesional del mundo de la cultura que utiliza su prestigio para influir sobre la
opinión pública en asuntos que afectan a la sociedad. Hay, por lo tanto,
intelectuales en un lado y otro de la vida política, y esta implicación ideológica
convierte al intelectual en un personaje estratégico, encargado de dar dignidad
ideológica a cualquier pretensión de poder (Marina, 2003: 27).
Intelektualaren jardun hori, baina, ez da aktore sozial arruntaren gisa
berekoa. Autonomia maila handia lortutako kulturgintza esparruaren
berariazko balioak erabiltzean sortzen da intelektual modernoa, ez
lehenago. Hasieran, literatura esparruak osatu zuen ozta-ozta kulturgintza
arloa; hartara, idazleak izan ziren Mendebaldeko lehen intelektualak.
Geroago, esparru akademiko zientifikoak eta beste batzuk agertu ziren, eta
intelektualen espektroa zabaldu ahala, tradizio intelektualak ugaldu egin
ziren progresiboki.
115