kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

historikotan hezurmamitu dira ideal ilustratu bera abiaburu hartuta: kultura
eragileak bere kapital espezifikoa baliatzen du —kulturaren
autonomiarekin irabazia eta kulturaren esparruak bermatua— agintez eta
eraginkortasunez jarduteko gizartean.
Horrenbestez, kulturgileek berariazko boterea daukate: bere ahalmen
legitimatzailea dela medio gizarteko eremu guztietan behar-beharrezkoa
den baliabidea, hain zuzen ere. Zehatz esanda, gauzak modu batera
ikustarazteko eta sinestarazteko ahalmen sinbolikoan datza kulturaren
boterea, mundu sozialeko eta naturaleko esperientziak —sarritan lausoak,
nahasiak, zehaztugabeak edo formulagaitzak— agerian uzteko, esplizitu
bihurtzeko eta objektibatzeko ahalmena. Gizarteari buruzko irudikapen
baliagarriak sortzeko boterea da, azken batean, kulturak bideratzen duena.
Ahalmen hori instantzia menderatzaileen aldera jarri dezakete kulturgileek
—estatu, administrazio, elite politiko eta merkatuen nahietara makurturik—
ala gizarte esparruan diharduten mendeko taldeen zerbitzupean,
emantzipazio proiektuei lotutako tradizio intelektual jakin batzuek egin
duten bezala. 43 Edonola ere, kulturaren esparruaren autonomiak dilema bati
hasiera ematen dio, harrezkero kulturgintzan nahiz gizartean hautatu
beharreko jarrera intelektualen auzia sortzen baitzaie kulturgileei. Dilemari
formula bat baino gehiagoren bidez aurkitu zaio irtenbidea: batetik,
gizartean gizarteko testuinguru eta tradizio intelektualen arabera; bestetik,
kulturaren esparruak hartutako egitura motaren eta haren barneko eragileen
arteko harremanen arabera —kulturgileak, kultura erakundeak, eta abar—.
43 Intelektualaren balizko itunak, Bourdieuren ustez, oinarri bitan eratu daitezke:
posizioaren identitatean (izan ere, euren pribilegiozko baliabideak aintzat hartuz gero,
baliabide politiko eta ekonomikoak metatzen dituztenengandik hurbil sentitu daitezke)
edo posizioaren homologian (objektiboki baliabide ekonomiko eta baliabide politiko
konbentzionalez desjabeturik daudenez gero, intelektualek mendeko talde sozialetatik
hurbil hauteman dezakete euren burua). Dena den, bigarren erako elkartasuna,
Bourdieuren iritzitan, posizioaren identitatean finkaturikoa baino zalantzazkoagoa eta
hauskorragoa litzateke. Ikus Bourdieu, 1988: 148.
124