kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

hark emandako askatasuna, denbora, babes materiala eta komunikazio
harremanetarako aukera— egintza intelektualak sare ez formalak ere
eraikitzen ditu. Ezaugarri horri dagokionez, zenbait autore “unibertsitate
ikusezinez” mintzo dira (Kadushin, 1987: 117). Izan ere, unibertsitateak
eskainitako komunikazio aukera pribilegiatuak baliatzen dituzte kulturgile
akademikoek haren instituzio formalen mugarrietatik landa irekitzen diren
zirkuluak osatzeko. Unibertsitatean sustraia daukaten harreman sareak,
hartara, erakunde, sail eta arloek ezarritako ertzak gainditzen dituzten
komunikazio eta truke intelektualerako gune egokiak izan ohi dira.
Ondorioz, kulturgileek esparru intelektualean garrantzi handia hartzen duen
berariazko kapitala eskuratzen dute gune horietan, kapital kulturala ez ezik
kapital soziala ere.
Horrenbestez, unibertsitatea ez da instituzio hutsa, alegia, lan
intelektualerako instituzionalizatutako markoa, harreman gunea baizik.
Areago, truke intelektualerako harremanen mintegia da. Haren barnetik
sortzen diren harremanak ez dira nolanahikoak. Izan ere, kanpo ikuspegitik
zein barne ikuspegitik unibertsitateak botere esparru modura funtzionatzen
du. Halatan, gizartearen ikuspuntutik, boteregunetzat jotzen da
unibertsitatea. 80 Arestian kulturaren botereaz esandakoaren hari beretik, ez
da inolaz ere boteregune politikoa zentzu arruntean. Haren ahalmena
gizartean eragiteko daukan gaitasunean datza, bai, baina ahalmen horrek
baliabide sinbolikoen ekoizpenean eta metaketan dauka bere funtsa, ez
ohiko baliabide politikoen erabileran. Hori horrela izanda, gizartearen
babesa eta aintzatespena jasotzen du unibertsitateak, baita unibertsitatean
80 Gizarteko ezagutza legitimoaren sorreran eta kultura eliteen heziketan datza
boteregune horren funtsa. Hartara, boteregune elitista gisa definitzen da. Argi ikusten
zuen izaera hori Weberrek berak: La democracia está bien dentro de su propio ámbito,
pero la educación científica que, por tradición, hemos de procurar en las universidades
alemanas, es una cuestión de aristocracia espiritual y sobre esto no cabe engañarse
(Weber, 1975: 189).
220