kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

aztertu egiten du filosofia estrukturalista, gizarte egiturek eragileen gain
eta eragileen bitartez sortzen dituzten ondorioak ahaztu gabe.
Soziologiako azterlan guztietan agertzen zaigu etengabe gizartearen
eta gizabanakoaren arteko tentsioa; gai horrek eztabaida metodologiko
sakonak sortu ditu diziplinaren barruan. Gaur egun ere gizakiaren eta
gizartearen kontzeptuak, hein handi batean, elkar baztertzaile gisa
hautemanak dira. Hain zuzen ere, bazterketa hori gainditzeko tresna
analitikoa eskaintzen du habitusaren kontzeptuak, indibidualismo
metodologikoa eta ikuspegi “holista” klasikoak gainditzeko irtenbide egoki
bat.
Auzi metodologiko hori soziologian indar handiz islatu den arren, ez
da oraingoa. Beltranek azpimarratzen duenez, nominalistak eta errealistak
aurrez aurre jarri zituen Erdi Aroko eztabaida zaharra errepikatu da
filosofia garaikidean ere. Batzuek uste zuten entitate erreal bakarrak
gizabanakoak zirela. Besteek, aldiz, entitate unibertsalek edo abstraktoek
baino ez zeukatela izaera erreala. Eztabaida berbera, lekualdatuta,
adierazten da modu inplizitu edo esplizituan gaurko gizarte zientzien
arloan, objektuaren identifikazioa auzitan jarriz (Beltrán, 1991a: 43-44).
Horrenbestez, nominalistek aldarrikatutakoaren antzeko iritzia daukate
“indibidualismo metodologikoa” defendatzen dutenek, esaten baitute —
ñabardurak gorabehera— gizakiek osatzen dutela abiaburu erreal bakarra
eta “gizartea” eta halako kontzeptuak ez direla gizakien jokamoldea
azaltzeko balizko tresna analitikoak baino. Bigarren korronteak, bestalde,
tradizio handia dauka soziologiaren barruan, hainbat adierazpen izan duen
arren (Gogora ditzagun Marxen eta Durkheimen azterlanak, adibidez).
Azken ikuspegi horren aburuz, gizartea eta gizartearen egitura objektiboak
138