kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

konpromisoetara bultzatzen ditu, hemen bildutako adierazpenetan
nabarmentzen den bezala. Horrela, jarduera profesionala mugimenduz
kanpoko beste gune instituzional batzuetan burutzen denean ere, disposizio
hori azaleratzeko prest dago behin eta berriro —Euskera beharrezko
bihurtzen dugu esparru batzuetan edo honek ez dauka irtenbide askorik.
Baina hori lortu bitartean behar dugu militantzia puntu bat. Eta, orduan,
hizkuntzaren balio plus hori, eta militantzia esaten dudanean ez dut esaten
itsu itsuan, ez, ez, ez. Ez dut hori esan nahi. Baina bai esan nahi dut plus
bat izan behar duela (…) askoz ahalegin handiagoa eskatzen duela, hortan
gabiltzanok, ekonomikoki ere, diru gutxiago irabazten dugula, hori esan
behar diogu jendeari. Eta jendeari esango diogu, bueno (…) ahalegin bat
egin behar duela, ez sakrifizio bat, baino bai ahalegina (…) Hori galtzen
baldin badugu, dana berdin baldin bada, dana galtzeko daukagu (6.
Elkarrizketa)—.
Hartara, egia da, alde batetik, profesionalizazioak eta gizarte
aldaketek militantziaren jaitsiera eragin dutela eta, ildo horretatik, tradizio
intelektual gero eta profesionalizatuagoak sortzeko aukerak daudela. Baina,
beste alde batetik, euskararen egoera normalizatu barik dago, eta
kulturgileek beste hiztun batzuek baino kontzientzia handiagoarekin
pairatzen dute mendekotasunezko esperientzia hori. Hala, hizkuntzaren
mendekotasun sinbolikoak habitus espezifiko bat eragiten du euskal
kulturgileengan; habitusa osatzen duen disposizio multzoak uztartu egiten
ditu lan kulturala eta hiztun komunitateari buruzko konpromisoa, eta
hurbildu egiten ditu edozein mota eta lanbidetako kulturgileak mugimendu
intelektualaren figurara.
672