kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

egintzarako grina eta ezagutzaren erabilerarako premia. Ezagutzaren eta
egintzaren arteko bereizketa fenomeno guztiz modernoa dugu; bere funtsa
res cogitans eta res extensa dualismo cartesiarrean dago. Ikuspegi
modernoaren arabera, egintza portaera ikusgarria da, alegia, gauza baten
parekoa. Hartara, egintza objektibatu eta behatu egin daitekeen zerbait
dugu. Aldiz, oposizio horri jarraitzen badiogu, ezagutza egintzaren atzean
dagoen buru ariketa besterik ez da.
Halaz ere, aipatu dugun binomio hori ez da hain argia Beranduko
Modernitateko gizarteetan, alegia, ezagutzaren gizarte eredutzat hartzen
diren horietan. Ezagutza, testuinguru horretan, beste egintza baten antzera
planteatzen da. Izatez, dagoeneko ez dago ezagutzarik gabeko egintzarik
ezta egintzarik eskatzen ez duen ezagutzarik ere. Hizkuntza kontzeptualari
dagokionez ezagutza/egintza eskema dualistaren bitartez hitz egitera
behartuta bagaude ere, praktikan ezagutza egintza bihurtu da, eta egintza
bera ezagutzaz hornituta dago. Bada, gaur egun, behin eta berriro bere
barnean eragiten duen gizarte sistema batean gaude; sistema horretan
dagoen ezagutza orok dauzka ondorioak sisteman, halako moldez non,
egintza bakoitzak ezagutza maila gero eta handiagoak hartzen dituen
barnean. Halatan, ezagutza egintzaren zirkuituan —egintza sozialen nahiz
indibidualen zirkuituan— sartu da modu iraunkorrean, eta hura aldatu du;
aldi berean, egintzak ere ezagutza aldatu du, eta gurpil erreflexiboaren
etengabeko jira-bira bultzatu du.
Zirkularitate hori gizarte praktika garaikide guztietan txertatuta
ikusten dugu. Hain zuzen ere, gaur egungo gizarteetan mugimendu sozial
berriak ezagutza eta egintzaren uztarduraren eredurik
adierazgarrienetakoak direlakoan gaude. Gizarte mugimenduen esparruan
era askotako gizarte eragileek egintzara —eta zehazki, gizarte aldaketara—
426