kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

kolektiboaren ordez, egoera postradizionaletan niaren garapenari dagozkion
gaiez arduratzen da. Hartara, emantzipazio maila bat eskatzen du aldez
aurretik gizartean.
Zalantzarik gabe, politikaren ikusmolde desberdinetan oinarritzen
dira bi ereduak; batak politikari buruzko ikuspegi estua dauka, zabalagoa
besteak. Lehenengo ikusmoldea estatuaren gobernu esparruan burutzen
diren erabaki prozesuei dagokie. Bigarrena, ostera, kontrajarritako balio-
edo interes-gatazken konponketari lotutako erabaki prozesuei dagokie,
edozein dela gatazkaren eta erabakien esparrua (Giddens, 1994b: 267, 271,
285). Horrela, emantzipazio politika klasikoak sistema politikoaren
erakundeen mugen barruan garatutako jardunera murrizten du
politikagintza; aktore politiko legitimoak, beraz, instituzionalizatuak eta
sistema politikoak onartutakoak baino ez dira. Aldiz, bizitzaren politikak
gizarte esparru osora zabaltzen du egintza politiko zilegia; hori egitean,
aktore politikoen eraketa malguagoa onartzen du, baita politiko izateko gai
diren auziei buruzko ikuspegi irekiagoa ere.
Gaur egun nazio-estatuek eta haien gobernu erakundeek esparru
politikoan daukaten nagusitasunari esker irauten du, besteak beste,
politikaren esanahi hertsiak politikagintzaren eredu nagusi gisa. Izan ere,
bizitzaren politikari edo “politikagintza berriari” dagozkion auzi guztiek
hartzen dituzte tartean eskubideak eta betebeharrak. Eta, egungo egunean,
estatua dugu gune administratibo nagusia; estatuan bihurtzen dira lege
eskubide eta betebehar horiek, eta estatuan datza oraindino haien ezarpena
ahalbidetzen duen botere egitura gorengoa ere. Haatik, egia da poliki-poliki
politika berriaren gaiek gero eta garrantzi handiagoa eskuratzen dutela
estatuen esparru publikoan eta juridikoan. Izatez, gaiok modu nabarmenean
integratu dira ohiko esparru politikoan azken urteotan.
312