kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

ebatzi dute. Planteamendu berrien lehen formulaziotik, Modernitatearen
filosofiaren eta haren legitimazio razionalaren kritika modura azaldu da
Postmodernitatea (Lyotard, 1986). Subjektu razionalaren emantzipazioari
buruzko “narrazio” handiak, alegia, Mendebaldeko zibilizazioaren egia
transzendente gisa azaldu ziren narrazioak, desagertu egin dira pixkanaka;
haien ordez, arau eta hizkuntza askotarikoak baliatzen dituzten kontakizun
txikiak nagusitu dira, pentsalari postmodernoen interpretazioan.
Adostasunaren hausturak, kosmoikuspegien aniztasunak, balioen krisiak
eta razionaltasunaren patologiak, beraz, era askotako narrazoiak eta
legitimazioak izan dituzte ondoriotzat. Izan ere, galdu egin da filosofiaren
hari eroalea, Aro Modernoaren etika eta politika; hitz batean, orain arte
zentzu bateratzaile, progresibo eta askatzaile modura hartu izan den guztia.
Modernitatearen kinka larria erabateko krisialditzat jo dute batzuek
eta alde bateko krisitzat beste zenbaitzuek. Hainbaten aburuz,
Postmodernitatearen atarian gaude, alegia, aro berri baten aurrean, hain dira
sakonak bizi ditugun eraldaketak. Aldiz, beste batzuen ustez, garapen
modernoaren erradikalizatze une edo helduaro modura hauteman daiteke
fase berri hori. Azken horiek Modernitate erreflexiboaz hitz egiten digute.
Interpretazio batean zein bestean garapen modernoaren baldintzen inguruko
hausnarketari ekin diote aztertzaileek, mundu intelektualean zein gizartean
nagusituriko ziurgabetasuna eta nora eza argitu nahian. Bada, J. M.
Mardonesek adierazten duenaren ildotik, agian ziurgabetasuna izan daiteke
milurteko hasiera lainotsu hau egoki ezaugarritzen duen terminoa,
ziurgabetasuna Modernitateari atxikitako utopien ehorzketa egiten ari garen
garaiotan nonahi dakusagun bereizgarria (Mardones, 2002: 18).
Non eta nola azaltzen da delako ziurtasunik eza? Ziurgabetasunak,
lehendabizi, adierazpen soziokulturala dauka. Izan ere, gizakiek beraiek
285