kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

unibertsitatea interes politiko nagusien mende geratzen denean. Ildo
horretatik, estatuaren esku-hartzea formala izan ohi da itxuraz —lege
markoa eta finantzaketa izan ohi dira haren ohiko eskumenak, eta ez dira
gutxi eragina eduki ahal izateko—, baina, erresistentziak erresistentzia,
kontrol politikoa areagotu egin da progresiboki. Ikasketa curriculuma
arautzean eta kulturgile akademikoak erreklutatzean nabarmen atzematen
da irizpide politikoen eragina gaur egun.
Horrek guztiak oso modu argian azaleratzen den egoera paradoxikoa
sortu du esparru batzuetan —esparru zientifikoan, berbarako—. Bada,
unibertsitate- eta zientzia-esparruek estatu finantzaketari zor diote, hein
handi batean, euren autonomia, esparru pribatua apurka-apurka berebiziko
garrantzia hartzen ari den garaian. Esparruok, ordainetan, dependentzia-
harreman bitxian nahasirik gelditu dira: euren eragileak merkatu
onespenetik salbu daude, baina, aldi berean, izaera politikoa daukaten
murriztapenak etengabe jasotzeko arriskuan geratu dira. Hartara,
autonomia- eta heteronomia-harremanak estatuaren esku-hartzeak
ekarritako berezko tentsioak ditugu, dudarik gabe.
Cette dépendance dans l´indépendance (ou l´inverse) ne va pas sans ambigüités,
puisque l´État qui assure les conditions minimales de l´autonomie est aussi en
mesure d´imposer des contraintes génératrices d´hétéronomie (Bourdieu, 1997c:
48).
Autonomiaren auzia, hortaz, ez da behin betiko erdietsitako egoera,
ez unibertsitatean ezta kulturgintzan ere. Autonomia heteronomiaren
aurkako tentsiogune baten moduan ulertu behar da. Egun nagusitzen diren
joerak ikusita, noiz edo noiz autonomiaren berme modura estatu zaintzak
izandako eragina ere ahuldu egin da. Mundu anglosaxoian estatuak aspaldi
egin zuen bat merkatu irizpideekin kulturgintzari eta unibertsitateari
dagokienez. Eta Europan ere, interes ekonomikoek eta politikoek —
232