kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

horretatik, habitusa subjektibotasun sozializatua irudikatzen duen kontzeptu
egokia dugu. Gizakiaren razionaltasuna, ikuspegi horretan, razionaltasun
mugatua da, ez soilik gizakiak eskura daukan informazioa urria delako eta
egintzaren presan ez dagoelako egoera guztiak euren osotasunean
pentsatzeko aukerarik, baizik eta giza espiritua sozialki mugaturik eta, goiz
goizdanik, sozialki egituraturik dagoelako.
Hortik abiatuta, uste dugu gizarte zientzien berezko aztergaia ez dela
gizaki soila, ezta taldea ere, loturarik gabeko gizaki multzo gisara hartuta,
baizik eta objektibatze prozesuak gizakiengan eta gauzetan izan duen
hezurmamitzea, alegia sozialtasunaren objektibazioa gizakiengan eta
sozialtasunaren objektibazioa instituzioetan. Bestela adierazita, gure
lanaren azterguneak kulturaren inguruko habitusak eta esparruak 53 dira,
baita euren arteko harremanak ere. Izan ere, gizarte zientzien objektu
orokorra harreman multzo horrek osatzen du, eta harreman horretatik
sortutako praktika eta irudikapen sozialek.
Habitusaren eta habitusari lotutako egitura sozialen arteko harremana
—kultura esparrua, adibidez—, baldintzapen harremana da lehendabizi.
Gune sozial bereizi bakoitzak, hau da, gizarte esparru bakoitzak, habitus
jakin bat egituratzen du; era berean, habitusa esparruaren premien
gorpuztearen emaitza besterik ez da. Habitusaren eta esparruaren arteko
lotura, ezagutzan edo eraikuntza kognitiboan oinarrituriko harremana izan
ohi da: habitusak esparrua mundu esanguratsu gisa eraikitzen laguntzen du.
Halatan, zentzua eta balioa hartzen du esparruak bertan arituko diren
53 Bourdieuk eta Wacquantek honela definitzen dituzte habitusak: sistemas duraderos y
transponibles de esquemas de percepción, de apreciación y de acción que resultan de la
institución de lo social en los individuos —y en sus cuerpos—. Eta esparruak beste
modu honetan: sistemas de relaciones objetivas que son el producto de la institución de
lo social en las cosas o en los mecanismos que tienen la cuasi-cualidad de los objetos
físicos. (Bourdieu eta Wacquant, 1992: 102).
142