kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

diren faktoretzat jotzen dira. Horrela, nonahi egonik, ez dira berez elementu
erabakigarri modura aintzat hartzen. Aitzitik, gizartean eskuragarri diren
baliabideek garrantzi handia hartzen dute azalpenean, egintza kolektiboaren
sorrera eta garapena baldintzatzen dutelakoan. Ikuskera horren arabera,
baliabide berrien erdiespenari esker mobiliza litezke bidegabekeria egoera
baten biktima taldeak; hitz batean, baliabideen arabera eskura lezakete
politikoki jarduteko gaitasuna une jakin batean injustiziaren mende
sentitzen direnek.
Baliabideen Mobilizazioaren teorizatzaileak bat datoz egintza
kolektiboaren azterketan erakundeari ematen zaion garrantzian. Ildo
horretatik, Mobilizazioaren ereduaren interesa gizabanakoaren azterketatik
erakundearen azterketara aldatu da. Izan ere, paradigmaren kezka nagusia
ez da jakitea zergatik parte hartzen duten gizakiek egintza kolektiboetan.
Horren ordez, gizarte mugimenduaren erakundeek helburuak lortzeko
eskuragarri dauzkaten baliabideak nola erabiltzen dituzten aztertzen da.
Alberto Meluccik dioen bezala, Baliabideen Mobilizazioaren Teoria gizarte
mugimenduen “nolakotasunean” oinarritzen da, teoria horrek
mobilizazioan eta egintzarako baliabideen eskuratze prozesuan arreta
jartzen baitu. Baina, mobilizazioaren nolakotasuna soilik azpimarratzean,
mobilizazioaren zergatiak ahazten ditu aipatu ereduak. Ondorioz,
mugimenduaren egintza datu huts bilakatzen da ikuspegi horretan, ez
baitira aintzat hartzen egintzaren esanahia eta orientazioa (Melucci, 1985:
792). Hain zuzen ere, sakoneko esanahiak saihestu ondoren egintza
kolektiboan jartzen da indar guztia. Bestalde, erakundean jarritako
gehiegizko arretak ere egintza kolektiboan gertatzen diren prozesu
kulturalen ahanztura dakar, autore batzuen ustez (Fillieule eta Péchu, 1993:
88). Halatan, Baliabideen Mobilizazioaren teoria gizarte mugimenduei
342