kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

cristiandad y luego el humanismo, la universidad también sirvió a la comunidad
física —la región o más tarde, la lengua y la nación— que garantizaba su
existencia permanente (Neave, 2001: 45).
Hartara, ezagutza unibertsalaren sortzaile izanik ere, unibertsitateak
kultura partikularraren bidez bete du bere eginkizuna. Zehazkiago, estatuak
ofizialdutako kultura eta hizkuntza nagusiak, eta horiek soilik, baliatu ditu
delako unibertsaltasunaren izenean. Ildo horretan, komunitate gisa osaturik
dauden taldeek —hizkuntza, nazio edo kultura taldeek, esaterako—,
birsorkuntza-marko bideragarria oinarritzen duen estatu-eraketa politikorik
sortu ezean, nekez eduki dute berezko kulturgintza-esparru sendoa osatzeko
aukerarik gure aroan. Are gehiago, gaur egun holako taldeak ozta-ozta
eratzen dira besteen aurrean elkarte bereizi modura —berezko unibertso
sinboliko osatuarekin—, ez baitaukate irauteko legitimazio baliabiderik.
“Kultura gutxituak” deitzen diren horiek, beraz, birsorkuntza sinboliko eta
kulturala burutu ahal izateko tresna egoki eta eraginkorrak falta izan dituzte
Modernitatean, besteak beste, unibertsitate propioak. Izan ere, eraketa
politikoa —estatua— izan da orain arte birsorkuntza mekanismo
legitimoen iturri, sozializazio prozesu erabakigarriak eragiteko estatuak
daukan ahalmena —errealitatea sortzeko boterea, azken finean—, beste
edozein instantziarena baino askoz ere handiagoa delako. Ez dago
zalantzarik, beraz: heziketa eta gizarteratze erakundeak —eskola publikoak
eta unibertsitateak— estatuei loturik azaldu dira Mendebaldeko Aro
Modernoan, baita modu hertsian azaldu ere.
Halatan, sozializazio erakunderik gorena, unibertsitatea, estatuaren
zaintzapean sortu eta bizi izan da. Ondorioz, botere politikoaren esku-
hartzearen aurrean kultura esparruak betidanik aldarrikatu duen autonomia
kolokakoa da oso (Neave, Brunner, Von Vught, 1994: 46-47, 377-398,
394-397; Barnett, 2001: 57). Bada, estatuak ezarri zituen lehen premisak
230