kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

Bestalde, intelektuala esparru politikoko eragile politiko konbentzionaltzat
hartzen duten azterketek, aukera politiko jakin batzuei loturik aurkezten
dute haren figura. Are gehiago, esparru politikoaren arauen mende jokatzen
du kulturgileak irudikapen horren arabera. Hortaz, baztertuta geratzen da
kulturgilearen delako eredu normatiboan kultura-jarduera ororen sakoneko
eduki politikoa. Hari beretik, oposizio ezagunak eraiki dira kulturgintzaren
eta politikagintzaren ikuspegi dikotomikoen ondorioz, “konpromiso
aktiboa” ala “bolizko dorreko” isolamendua beste aukerarik aurreikusten
ez dutenak kulturgilearentzat. Bada, ahalbideok aurkeztean, esparru
politikoan nagusi diren irizpideak hartzen dituzte aintzat, eta haiek soilik.
Ahaztu egiten dute, ondo ahaztu ere, lanketa sinbolikoak, hots, gizarte
errealitateaz eragile sozialek eraiki ditzaketen irudikapenak, gizarte
ordenaren azpiko substratu aurrepolitikoa direla. Baita kulturgileek lanketa
horren kuasi monopolioa daukatela ere.
Gizarte ordena integratu batean, aipatu dugun substratu hori
erreprimiturik egon ohi da, isildurik, esplizitatu gabe, eztabaidaz kanpo.
Ohiko eztabaida politiko konbentzionaletik at geratu denari, ordea, ezin
zaio esanahi politikoa ukatu. Gizarte eragile batek isildutakoa arazo
bihurtzea baino ez da behar izaten krisi sinbolikoa sortzeko. Halatan,
indarrean dagoen legitimitate sistema auzitan jarri bezain laster ageri-
agerian gelditzen da aukerako unibertso sinbolikoen arteko ezkutuko
borroka eta piztu egiten da, atzera ere, arazo politiko ikuskorra. Hortxe
egon ohi dira kulturgileak. Hain zuzen ere, gizarte errealitateari buruzko
diskurtsoen sorkuntza da jarduera intelektualaren berezko zeregina.
Horrelakoa da kulturgileen boterea, botere espezifikoa, nonbait. Ikusarazi
eta sinestarazteko botere sinbolikoa da kulturgileena, mundu sozialeko eta
naturaleko esperientzia isilduak, nahasiak, lausoak edo formulatu gabeak
esplizitatzeko, objektibatzeko eta agerian uzteko boterea. Ez da botere
195