kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

hasi ziren independentzia balioak politikaren esparruan ere aldarrikatzea.
Dreyfus aferaren inguruan agertoki publikoan azaldutako kulturgileak,
azken batean, esparru intelektualari zegozkion arauekin eraikitako arazoa
“inportatzen” ari ziren esparru politikora. Izan ere, frantziar kulturgileak
unibertso sozialari mundu partikular baten lege inplizituak inposatu nahian
zebiltzan. Auzia da lege horiek unibertsaltasuna hartu zutela beren gain
(Bourdieu, 1995: 197). Halatan, gune sozial eta politikoetan parte hartzean
bilakatu zen kulturgilea intelektual, alegia, politika konbentzionalarenak ez
diren baliabideak eta arauak erabiltzea erabaki zuen une berean. 42
4.3. Kultura ordena, pribilegiozko ordena
Debe ser un postulado sociológico suponer que existen unas condiciones
sociales que incentivan la conducta innovadora (o libre) y hasta orientan su
desarrollo, mientras que otras la inhiben. La libertad posee, en consecuencia,
una estructura social (Giner, 1996: 344).
Lehenago adierazi den moduan, kulturgintza esparrua beste gizarte
atal batzuetatik esparru independente gisa bereizten duen emantzipazio
kolektiboa ez da gertatzen inolako babesik gabe, ezpada botere politikoaren
zaintzari esker, hizkuntza eta kultura “legitimoak” dagoeneko finkatuta
dauden unean. Kulturaren garapena, horrez gain, bilbe instituzional sendoa
42 Modu horretan deskribatzen du Bourdieuk eguneroko bizitzatik aldendurik dagoen
unibertso kulturalaren barnean sortutako kultura eragilea, intelektual dreyfusardaren
prototipoa, XX. mende osoan zehar gure testuinguru kulturaleko gizarteetan nagusi izan
den eredu ideala —ez, ordea, bakarra—: Encerrado en su mundo, adosado a sus
propios valores de libertad, de desapego, de justicia, que excluyen que pueda abdicar
de su autoridad y de su responsabilidad específicas a cambio de unos beneficios o de
unos poderes temporales necesariamente devaluados, se afirma, en contra de las leyes
específicas de la política, de las de la “Realpolitik” y de la razón de estado, como el
defensor de unos principios universales que no son más que el producto de la
universalización de los principios específicos de su propio universo (Bourdieu, 1995:
198).
117