kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

izituko; esango du, bueno, ni hor naiz, pum, pum, hau, pum, pum, orduan,
bakoitzak ez badu nahi ba ni hor geldituko naiz, eta hori, gure kasuan, ba
gutxiago eman zan. Nik nahiago dut guk egin genuena. Gehiago kostatu
zitzaigun, energia gehiago jarri genuen, baina, nik uste det, gehiago jaso degula
baita ere, ez? Gehiago emango zigula. Hor sartzen ziran norberaren helburu
eta norberaren bizipen, balore eta abar (5. Elkarrizketa).
Militantziaren jaitsiera horrek, areago, militantziaren aurkako
diskurtso sozial nagusiak, kezka sortzen du elkarrizketatutako teknikari
batengan. Izan ere, bere lanaz haratago, borondatezko ahalegin
kontzienteak euskararen iraupenerako daukan garrantzia azpimarratu nahi
du. Euskal kulturgileen adierazpenek, oro har, euskal komunitatean
azaleratzen diren hainbat kontraesanen berri ematen digute. Aurreko
elkarrizketa batzuetan bezala, beste behin ere, mendeko hizkuntzaren
aldeko diskurtso sozial nagusiak baliatzen dituen argudioak aipatzen dira
adierazpen honetan. Gizartean konbentzionalki —ustez konbentzitzeko—
erabilitako argudio horiek, baina, ez zaizkio guztiz sinesgarriak iruditzen
elkarrizketatuari. Non dago kontraesana? Orain arte ikusi dugunez,
biolentzia sinbolikoaren mekanismoek nagusi denaren indarraren arrazoia
gordetzen dute ezkutuan eta mendekoa deslegitimatzen dute indarraren
arrazoi berbera erabiltzeko. Hartara, mendeko hizkuntzak eleaniztasunaren
onurak eta argumentu historikoak erakutsi behar ditu bere existentzia
justifikatzeko; aldiz, ez du inoiz aipatu behar “beharrezkotasunaren” auzia.
Hizkuntza nagusia beharrezkoa da gizartean diskurtso legitimatzailearen
premiarik gabe. Elkarrizketatuak gogoratzen duenez, beharrezkotasunik
ezean, hizkuntzari buruzko “motibazioa” landu behar du hizkuntza txikiak,
mendeko hizkuntzak haren aldeko ahalegin kontzientea egiteko premia
baitauka, birsortu nahi baldin badu. Halaz ere, ahalegin hori —
“militantzia”, “sakrifizio” edo “plus” delako izenpean gure elkarrizketatuen
diskurtsoetan etengabe aipatzen den hori— ez da berez nahikoa izaten eta
egoera agonikoan jartzen du hizkuntzaren gizarte birsorkuntza.
670