kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

lanak alde batera utzita, badago intelektualaren funtzio sozialari arreta
egiten dion bigarren azterketa mota bat. Izan ere, azterketa horrek kategoria
sozial orokor baten kide gisa aurkezten du intelektuala. Halako gogoeta
asko eskulana eta lan intelektualaren arteko bereizketatik abiatzen dira
(Bobbio, 1997: 108; Aron, 1979: 203; Morin, 1969: 96) 10 . Gogoeta horietan
azpimarratzen da batik bat intelektualaren kategoria eta lan intelektuala
egiten dutenen kategoria ezin direla guztiz bat etorri. Egia da intelektual
batek eskuzkoa ez den lana egiten duela. Kontrako baieztapena, ordea, ez
da betetzen, burulanean jarduten duten guztiak ez baitira intelektual.
Hortaz, intelektualaren berezko ezaugarria, planteamendu horren arabera,
ez litzateke jarduera mota bat izango, funtzioa baizik. Gizaki guztiak dira
intelektualak, baina denek ez daukate gizartean intelektualaren funtzioa,
zioen Gramscik ospe handiko esaldi hartan.
Hala eta guztiz ere, teoriatik abiatuz funtzioaren kontzeptua operatibo
bihurtu gura denean, uztartu egiten dira sarritan delako funtzio intelektuala
eta jarduera profesionalak. Lipseten eta Aronen definizio ezagunak,
esaterako, suposizio horretan oinarritzen dira. Horrela, Lipsetek
intelektualtzat hartzen ditu kultura —hau da, gizakiaren mundu sinbolikoa,
artea, zientzia eta erlijioa— sortzen, banatzen eta aplikatzen duten guztiak.
Kategoriaren barruan, baina, bi maila ezberdin bereizten ditu. Alde batetik,
kultura sortzaileen gune nagusia dago, haren ustez; kategoria horren
barnean hartzen ditu jakintsuak, artistak, filosofoak, argitaldariak eta ospe
handiko zenbait kazetari. Beste aldetik, kultura banatzaileak desberdintzen
10 Marxek Alemaniar Ideologian azaltzen duen legez, lan banaketa, lan materiala eta
burulana bereizten diren unean baino ez da benetako banaketa bihurtzen. Horixe da
gizarte batean sor daitekeen banaketarik muturrekoena. Desde este instante, puede ya la
conciencia imaginarse realmente que es algo más y algo distinto que la conciencia de
la práctica existente, que representa realmente algo sin representar algo real; desde
este instante, se halla la conciencia en condiciones de emanciparse del mundo y
entregarse a la creación de la teoría “pura”, de la teología “pura”, la filosofía“pura”,
la moral “pura”, etc. (Marx, 1988: 27).
46