kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

“historizatzeak” halabeharrez eskatzen du betiereko intelektualaren mitoa
bazterrean uztea, hots, intelektualeria esentziala eta denboraz kanpokoaren
ideia saihestea (Schlesinger, 1987: 19). Kulturgilea historian kokatzean,
besteak beste, bertan behera geratzen da betiko dohain naturalak dauzkan
gizaki apartaren ikuspegia. Bestalde, ikusmolde historikoak zentzuz
hornitzen ditu era guztietako kulturgileen ideal normatiboak —eredu
kulturalistak, politikoak, eta abar— horietako bakoitzak toki, garai eta talde
sozial jakinen barnean hartu baitu bere esanahia.
Kulturaren esparruaren ikerketan eragozpen epistemologiko handiak
aurkitzen ditu kulturgileak. Eragozpen horiek ez dira agortzen goian aipatu
den zentzu historikoa hautematean. Ulerkuntzarako oztopoak kulturgileak
aztergai daukan errealitateak ikertzailea bera barnean hartzen duen heinean
hezurmamitzen dira. Izan ere, kulturgileak kultura eragile gisa duen posizio
sozialean badago erantsitako alderdi bat guztiz inkontzientea dena. Horiek
horrela, kulturgileari bere jardunaren ikerketa oztopatzen dion trabarik
handiena intelektual izaerarekin daukan lotura bera da, hots, beste
intelektualekin partekatzen duen sineste multzoa. Horren ondorio izan ohi
da, azken batean, mundu sozialean intelektualak daukan kokapen
paradoxikoa. Aldi berean epaile eta epaitu, azterketa egile eta azterketan
inplikatu izan behar duenean, intelektualari zaila egiten zaio kulturaren
jabetzak dakartzan pribilegio- eta botere-harremanen barruan bere burua
kokatzea.
Ildo horretatik, ez da ahaztu behar kulturaren esparrua ere gizarte
esparrua dela. Esparru horren barnean, gizarteko beste edozein arlotan
bezalaxe, kontzientziatik at geratutako sinesteak sustraitzen dira.
Kulturaren unibertsoan, hortaz, kulturari buruzko sen oneko ezagutzaren
ikuspuntuak egiten dira nagusi bere kideen artean. Horregatik,
73