kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

akademikoak edukitzen dituzte, baita politikaren alorrekoak ere. Azken
horiek ideal eta balio jakin batzuk eskaintzen dizkiote intelektualari mundu
politikoan aritzeko.
Tradizioak oinordekotzan hartutako marko batean sortzen dira;
hurrenez hurrengo belaunaldiek marko hori eraldatu egiten dute etengabe
testuinguru aldakorretan. Gizarte jakin bateko intelektuala tradizio batean
daukan partaidetzaren arabera definitzen da. Tradizioak ezartzen ditu
kulturgilearen lorpenak ebaluatzeko eta definitzeko erabili beharreko
arauak, eta egite onargarriak zehazteko patroiak. Hartara, tradizio bakoitzak
bere balorazio erakundeak sortzen ditu, bere erreferente arau-emaileak,
baita agertoki instituzional batzuetan hezurmamitzen den harreman gunea
ere. Kulturgintzaren azpiesparruek halako kultura tradizioak izan ohi
dituzte —literatura esparruak, esparru zientifikoek, artearen esparruak eta
abar—. Horiekin batera, tradizio bakoitzak jokabide intelektualerako
jarraibideak eskaintzen ditu —alegia, kultura egintza gizartean nola
txertatzen den zehazten du—.
Ildo horretan, tradizioak inspirazio iturri izan daitezke esparruko
kideentzat, intelektualak izan beharko lukeenari buruzko ikasbideak
eskaintzen dituztelako, hain zuzen ere. Baina, horrekin batera, esparru
intelektualean garatzen diren indar harremanen markoan hainbat aukera
sortzeko abiapuntuak ere izan behar dute. Bestalde, tradizio intelektual
berria ez da ezerezetik sortzen, tradizioaren kontrastetik eta tradizioari
aurre eginez baizik. Tradizioen asmakuntza, beraz, aldez aurretiko
tradizioetan oinarritzen da. Prozesu hori testuinguru aldakorretan gertatzen
da, testuinguruak egiturazko mugak eta aukera markoak ezartzen baitizkio
jarduera intelektualari. Modernitatearekin batera sortutako tradizioek —
tradizio akademiko-zientifikoek, estatu eta burokrazietako adituek,
676