kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

—poder o no de expresarse según sus habitus en todos o determinados contextos
y situaciones— o legitimidad de uso (Miranda, 1988: 71).
Beraz, hizkuntza kapitala kapital sinboliko mota bat da, agian
daudenen artean garrantzitsuena. Gizarteak talde sozialeen artean banatzen
du kreditu —sinesgarritasun, ospe— edo gaitasun hori modu bereizgarrian,
betiere talde horiek gizartean daukaten nagusitasun mailaren arabera.
Nolatan izan daiteke hizkuntza gaitasuna kapital sinbolikorik
inportanteena? Bada, gizakien hizkuntza kapitalak arautzen duelako beste
kapital mota batzuk eskuratzeko aukera. Kulturaren jabetze prozesuak
nabarmen erakusten du hizkuntzaren garrantzia. Ondorioz, menderatze
ororen oinarrian atzematen dugu hizkuntza kapitalaren banaketa
bereizgarria. Hizkuntzak, bere praktiketan, botere tresna gisa jarduten du;
areago, gizarte desberdintasunak birsortzeko eta legitimatzeko bidea
eskaintzen du, eraginkorra oso.
Hartara, hizkuntzak, menderatze prozesuak sortzen ditu gizarte
erabileran. Menderatze horren oinarrian sen oneko ezagutzak gizarte
eragileen “dohain” naturalaz —eta haren gabeziaz— daukan pertzepzioa
aurkitzen dugu. Horrela, pertzepzio arruntak patu gisara antzematen du
eragile sozialen mintzaira; edertasuna edo itsustasunaren antzera, hizkuntza
ahalmena modu “naturalean” datorren gauza bat dela uste izan ohi da.
Beraz, ia-ia jainkozko sari edo zigor modura bizi izaten da delako zoria
(Miranda, 1988: 74). Hizkuntza gaitasuna, ordea, habitusaren adierazpena
baino ez da guk dakigunez, hau da, natura bihurtu den historiaren
adierazpena, nahiz eta irudikapen sozialean desberdintasun sozialak
naturalizaturik azaltzen diren. Naturalizazio horren karietara, beste behin
ere, erakundea edo kultura, alegia, arbitrarioa den guztia, naturaren
inperatibo gisa bizi dute gizakiek. Horrelaxe hautematen da gizarte
halabeharra, gaitasun sozialak dohain naturalak balira bezala, gizarte
176