kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

Abiapuntua indibiduoa da. Ailegapuntua, euskara. Eta ukipen-puntua,
berriz, hizkuntz-komunitate euskalduna (Sánchez Carrión, 1987b: 63).
Nola gertatzen da prozesua Txepetxen azalpenean? Haren aburuz,
gizabanako baten arrazoizko motibazioa hiztun talde handiago batek
hartzen du: motibazio horren bitartez zirrara eragiten dien beren buruen
pertzepzio bat hartzen dute euskaldun osoek. Haren ondorioz, hiztunen
nuklearizazioa edo trinkotzea sortzen da, alegia, berregin egiten da
hizkuntza komunitatearen “espazio sinbolikoa” deritzona. Eta espazio
sinbolikoa berregitean, hizkuntza komunitatea aglutinatu egiten da; prozesu
horrek, benetako ekintza- eta erabaki-botere bihurtzen du komunitatea, eta
bizirik irauteko gogo batez hornitzen ditu hiztunak (Sánchez Carrión,
1987b: 63).
Euskarazko hiztun osoen nuklearizazioa eragin behar duen faktorea
ideien mailan kokatzen du Txepetxek, zalantza barik. Ildo horretatik, uste
du bere paradigma aurkeztu artean ez dela hiztun komunitatearen trinkotzea
probokatzeko gauza izan den euskarari buruzko arrazoizko motibazio bat
ere sortu. Hain zuzen ere, uste osoa dauka berak proposaturiko diskurtso
berriak falta zen motibazio sendo hori eskaintzen duela euskaldunen
komunitatea behingoz egitura dadin, funtsean, hizkuntzen arteko
berdintasunen arrazoiak eta hizkuntzen garapenaren printzipioak agerian
uzten dituelako (Sánchez Carrión, 1987b: 64 eta hur.).
Horraino Txepetxek esandakoa. Mugimenduaren baitako adituek eta,
bereziki, sortzen ari ziren profesional gehienek, abegi onez hartu zituzten
haren eskaintzak egintza kolektiboaren euskarri teoriko razional gisa. Ahots
kritiko batzuek boterearen abstrakzioa egiten zuen eredu idealista eta
621