kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

gizabanakoaren gain kokatzen dira eta erabat baldintzatzen dute haren
bizitza.
Gizabanako/gizarte sasi-hautabidea gaindituta gera daiteke errealitate
soziala objektibatze prozesuen emaitza dela ulertzen dugunean. Giza taldea
ezaugarritzen duen gaitasuna dugu objektibatzea, hots, gizartea animalien
elkartetik bereizten duen ahalmena. Objektibatzeko gaitasuna giza
izaeraren ondorioa da, gizakia “abere sinbolikoa” baita. Beraz, edozein giza
talderen eguneroko praktikaren emaitza osatzen du objektibatzeak, giza
taldeak, bere interakzioan, pentsatzeko, sentitzeko eta jarduteko molde
komunak eratzen ditu eta. Moldeok instituzio gisara aurkezten dira
gizartearen esparruan; objektibatze sozialaren adierazpen pertsonalak
direnean, aldiz, habitus modura agertzen dira. Baina, molde sozialek zein
haien adierazpen indibidualek iturri berbera daukate.
Beste hitz batzuetan adierazita, objektibatzearen jarduera praktikoan
eraikitzen dira, aldi berean, gizabanakoa eta gizartea. Eta objektibatze hori
hala gorputzetan nola instituzioetan hezurmamitzen da. Horrenbestez,
ordena soziala —eta haren birsorkuntza— instituzioen sorkuntzan eta
birsorkuntzan datza eta, modu paraleloan, gizaki sozial zehatzaren
sorkuntzan, hau da, habitusaren eramailearen moldakuntzan. Garrantzizkoa
dugu prozesuaren bi aurpegiak aintzat hartzea, alegia, objektibatzea
sozialki esanguratsua eta eragingarria dela baldin eta gizakien gorputzean
habitus edo zentzu praktiko modura gauzatzen bada, gizarte egituretan
gauzatzen den bezalaxe. Modu horretan lortzen da indibidualtasunaren eta
kolektibotasunaren arteko elkarrekikotasun ezegonkorra, hau da, egitura
subjektiboen eta objektiboen arteko korrespondentzia, egintzaren eta
egituraren arteko kidetasuna.
139