kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

ihurtzen dira Mannheimen aburuz. Ildo beretik argudiatuz, pentsatzen du
ez dagoela problema politiko edo promes ekonomikorik intelligentsia talde
aktibo batean bil zezakeenik, kulturgileen taldeak partekatzen duen interes
bakarra prozesu intelektuala baita, hau da, gizartean dauden ikusmolde
ezberdinak sailkatu, diagnostikatu eta aurreikusteko etengabeko ahalegina,
perspektiba anitzak ulertzeko eta aurkitzeko saioa. Azken batean, gizarte
nortasunaren gabezia akats izan ordez berebiziko aukera izan ohi da
intelektualarentzat. (Mannheim, 1963: 225, 239).
Gramsciren eta Mannheimen kontrajarritako formulazioek badaukate,
oro har, gure egunetara arte iritsi diren bi ildo teorikorekin elkarrekikotasun
franko. Jardun intelektuala esparru kulturalera mugaturik definitzen da,
horietako batean, eta esparru politikoan burututako eginkizunetara
zedarrituta geratzen da, bestean. Intelektual “organikoaren” eta intelektual
“autonomoaren” irudikapenek, bi teoria baino gehiago, aurrez aurre
kokaturiko mundu ikusmoldeak osatu dituzte luzaroan. 70eko hamarkadan
ohikoak ziren termino politikoetan adierazita, ikusmolde kulturalista
nagusitu da lehen ildoan eta ikuspegi materialista historikoa —politikoa
gaur egungo hizkeran— bigarrenean. (Oltra, 1978: 8).
3.1.4. Kultura vs. politika
Intelektuala kultura eragile gisa nahiz eragile politiko gisa hauteman
izan da. Kontrajartze horrek funtsatu du behin eta berriro XX. mendean
zehar intelektualaren inguruan garatu ziren kontzeptualizazioetako binomio
klasikoa. Hain zuzen ere, funtzionalismoaren marko teorikoaren barruan
54