kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

eragileentzat, azken horiek ikusten baitute benetan merezi duela euren
energia eta lana hantxe inbertitzea eta barneko harremanetan partaide
izatea.
Hemen aurkezten ari garen ikuspegitik, beraz, errealitatea bi
dimentsiotan existitzen da: gauzetan —instituzioetan, gizarte egituretan—
eta gizakien burmuinetan, alegia, gizarte esparruetan eta habitusetan,
eragile sozialen kanpoaldean eta barnean. Habitusa habitus horren premia
sortu duen gizarte munduarekin harremanetan jartzen denean ezin hobeki
sentitzen da gizakia “bere munduan”. Gizarte munduak sortu gaituenez
gero —guk erabiltzen ditugun kategoriak sortu ditu, azken batean—
“naturaltasunez” eta “nabaritasunez” jantzitako mundua hautematen dugu.
Habitusaren eta esparruaren arteko loturan benetako konplizitate
ontologikoa gertatzen da eragile sozialaren eta gizarte munduaren artean.
Habitusa ez da subjektu bat edo kontzientzia bat, baina ezta rol baten egile
edo funtzio baten gauzatzailea ere. Esparrua, bestalde, ez da inoiz gauza
soila, ikerkuntzan gauza modura eraiki izaten bada ere. Subjektua eta
gizarte egitura, kontzientzia eta rola, barru-barrutik bateginik daude
habitusaren eta esparruaren arteko elkarrekikotasunean.
Esandakoaren arabera, habitusa eta esparruaren koherentzia ordena
sozial erabat integratuaren premisa modura agertu daiteke, itxuraz. Ez da
hala izaten. Habitusaren eta esparruaren baldintza objektiboen arteko
egokitzapena egintzaren forma posibleetako bat besterik ez da, nahiz eta
egokitasun hori maiz gertatzen den. Baina, harreman zirkularraren eredua
ezin da unibertsal bihurtu, ez eta gutxiago ere. Horrela izango balitz,
birsorkuntza perfektuaren aurrean egongo ginateke. Ez dago halakorik,
ordea. Hartara, gaitasun subjektiboen eta aukera objektiboen arteko
desfaseak eta lekualdaketak etengabe gertatzen dira joko sozialaren
143