kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

finkatze prozesuak— askoz ere gorabehera handiagoak sortu ohi ditu.
Edozelan ere, erru egozte hori garrantzizko zeregin bilakatzen da, horren
arabera “bestearen” irudikapena —aurkariaren rola— eraikitzen delako eta,
hein batean, harekin elkarrekintzan mugimenduaren beraren nortasuna
definitzen delako.
Pronostiko edo iragarpen markoaren arabera, arazo modura definitu
den egoera zuzentzeko egitasmoa ezartzen da. Bigarren urrats horretan,
irtenbideak iradokitzeaz gain, jarraitu beharreko estrategia, taktika eta
mailakako helburuak asmatu behar dira. Gehienetan, auzien aurrean
proposaturiko konponbideak aldez aurretik egindako kausa egoztetik
ondorioztatzen dira.
Nolanahi ere, “adostasunaren mobilizazioa” bultzatzeko
(Klandermans eta Tarrow, 1988a: 12-13; Klandermans, 1988b;
Klandermans, 1992; 1994: 187), diagnostiko eta pronostiko markoak
dagoeneko ezarrita edukitzea beharrezkoa den arren, egoeraren definizioari
buruzko akordioetatik ez da modu automatikoan sortzen egintza kolektiboa.
Bidegabekeria modura hautemana den arazoa konpontzeko asmoarekin
gizakiek egintzan murgiltzeko erabakia har dezaten, premiazko arrazoi
larriak aurkitu behar dituzte mugimenduek.
Hartako, motibazio markoak —edo egintza marko deritzonak—
arrazoi egokiez hornitzen du kausa baten aldeko egintza, eta egintzarako
azken akuiluak edo pizgarriak eskaintzen dizkie gizarte eragileei.
Diagnostiko markoek arerioei leporatutako nortasunak eta motibazioak
sortzen dituzte —baita mugimenduaren aldaketa helburuei egotzitakoak
ere—. Motibazio markoek, berriz, gizarte eraikuntza-prozesu
nabarmenagoa pizten dute, protagonisten motiboen eta nortasunen
366