kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

halatan, historian zehar landu den arau multzoa da —diskurtsoaren
gramatika mota bat—; gramatika hori, besteak beste, asertzioak
justifikatzeaz arduratzen da eta argudioak ematera behartuta dago.
Kulturgilearen hizkuntza gaitasunek metakomunikazioa garatzeko eta
diskurtso erreflexiboak osatzeko aukerak eskaintzen dituzte. Izan ere,
gaitasun horiek ezin egokiagoak dira mintzairaz mintzatzeko eta mintzairaz
gogoeta egiteko (Gouldner, 1980: 48-49).
Ezbairik gabe, hizkuntza berezitasunak komunitate intelektuala talde
gisa identifikatzen duen agintaritza jarduera bat dakar: besteak beste,
ikuspegi linguistikoak bereizten du intelektualeria bestelako eragile
sozialetatik. Hainbesterainoko bereizi ere, non kulturgileen agintaritza hori
sendotu egiten den haien lengoaia gehiengoarentzat ulertezina denean ere.
Oraindik gehiago esango genuke: zenbaitetan, hizkuntzaren ulertezintasuna
bera bilakatzen da bereizketaren ikur.
La “palabra” funciona como algo extrarracional y casi mágico. Los
intelectuales así entendidos manejan un lenguaje que saben aceptable por su
auditorio potencial o deseado. Por eso importa menos el hacerse entender o el
decir las cosas con claridad que el seguir las convenciones de un lenguaje para
personas ilustradas. A los profanos (muchas veces a los lectores reales) les
puede resultar difícil entender un modo de comunicación lleno de frases hechas,
de valores entendidos, de oscuridades. El poder de la palabra es también el
dominio de ese lenguaje arcano y dificultoso (de Miguel, 1978: 68).
Hizkuntza, ikusi denez, komunikazioaz gain boterea ere bada.
Areago, hizkuntzak gizarte boterearen tresnetako bat osatzen du (Beltrán,
1991b: 154-155). Hizkuntzaren erabilera ez datza soilik “norbaiti zerbait
esatean”, hori garrantzitsua izanik ere. “Izan litekeena” esatean dago haren
benetako ahalmena, egintza horretan nahasirik baitaude mundu errealaren
178