kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

ahal dira gogoetarako. Baina, jolas intelektualak aukerak ematen ditu
baldintza errealetan baino arrisku gutxiago eskatzen duten irtenbideak
bilatzeko. Izan ere, errealitatetik urruntzeko aukera hori disposizioa ez ezik
lanketa sinbolikoen beharrezko baldintza bat da. Hari beretik, hainbat
autorek esandakoa ekarri behar dugu gogora. Coserrek, adibidez, hurbileko
esperientzietatik abiatuz, unean uneko zeregin pragmatikoetatik haratago
dagoen zio bat garatzeko ahalmena egotzi dio intelektualari (Coser, 1968:
10). Gouldnerrek, bestalde, testuinguruari buruz independentea den
hizkuntza jasoa erabiltzeko gaitasuna esleitu dio (Gouldner, 1980: 49).
Ahalmenak ahalmen, escholéak bideratutako gaitasun “libre” eta “garbiak”
praktikaren munduan gertatzen denari buruzko ezjakintasunaren ifrentzua
dauka, ezjakintasun praktikoarena, bederen. Areago, ezjakintasun horren
ezjakintasuna ere inplikatzen du, kultura habitusak ez baititu aintzat hartzen
habitusa bera ahalbidetu duten baldintza sozial eta ekonomikoak.
Hementxe aurkitzen dugu, beraz, kulturgilearen egoeraren
paradoxaren sustraia. Itxuraz, determinazioei buruzko independentzia
premia ekonomiko eta sozialetatik urrunduz baino ez da erdiesten;
independentzia hori, alabaina, ez da librea eta hautazkoa, askok eta askok
hala bizi badute ere. Aitzitik, independentzia gizarte hierarkietako posizio
jakinei lotuta dago hertsiki.
Kulturaren unibertsoek errealitate anbiguoan dituzte euren oinarriak,
ondorio anbibalenteak dauzkan banaketaren emaitza dira eta. Escholéak
hautsi egin du ekoizpenaren eta premien munduarekin, eta horrek jarduera
sinbolikoaren liberazioa eragin du. Liberazio horrek, ordea, deskonexio bat
ere badakar, banaketa bat, elbarritze bat. Hari beretik, hausturaren emaitzak
esparru autonomo berezituen sorrera bideratzen du; esparruok berariazko
arauaren inguruan eratzen dira, hots, dogma esplizitu eta kontziente modura
157