kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

lehen pauso horrek intelektualak ustez berezkoa duen bikaintasunaren
hezur muina zehazten du: aurrez aurre jartzen ditu maître-penseur delakoa
eta kulturgile eskasa, buruz buru ideologoa eta teknikaria, bekoz beko
intelektual humanista eta intelektual “praktikoa”, aurkiz aurki zientzialaria
eta dibulgatzailea.
Hautatutako erreferentzi eredua edozein delarik, intelektualen
kategoria definitzen duten kulturgileek euren buruari egotzitako
ezinbesteko ikurra izan da bikaintasuna. Haatik, esan dugun moduan,
bikaintasun intelektualak era askotako adierazpen eta itxurak hartu ditu.
Ikuspuntu orokor batetik, baina, ezaugarri bik osatzen dute bereziki
intelektualari esleituriko nagusitasun hori. Lehenengo ezaugarria haren
ahalmen teknikoan edo kognitiboetan oinarritu da; bigarrena, aldiz, izaera
moralean. Biak elkarloturik daude, bata bestearen ondoriotzat jotzen baita.
Lehen ezaugarriaren arabera, intelektualak maila goreneko gizaki
gisa agertzen dira, kapital sinboliko modura diharduten ezagutza eta
gaitasun kulturalen jabe direlako. Trebetasun horiek adierazpen gaitasuna
hartzen dute barne. Hartara, intelektualei buruzko irudikapen gehienetan
azaltzen da dimentsio kognitiboa, kulturgileari dagokion ezaugarri gisa.
Dudarik gabe, identifikazio irizpiderik garrantzitsuenetakoa da. Dimentsio
hori, Berrio eta Saperasen ustez, “metadiskurtsoa” sortzeko ahalmenean
adierazten da, hain zuzen (Berrio, Saperas, 1993: 149).
Metadiskurtsoaren bitartez, hitzak, soinuak eta beste zeinu sistema
batzuk erabiliz, intelektualak mundua esplikatzeko funtzioa betetzen du.
Metadiskurtsoa dela medio, intelektualak ordena jartzen du gizarte
konplexotasunean, eta ordenamendu horren berri ematen die beste gizakiei.
Halatan, egiten dituen jarduera guztietan komunikazioaren bidez adierazten
68